Met mn kop op het water of water in mn kop...

Tja, verslavingen, ik ben er nogal vatbaar voor. Dus koud (letterlijk en figuurlijk) een week terug uit Thailand moest en zou ik het water weer opgaan. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan. Alleen gaan spelen was nog niet zon goed idee gezien ik vanaf de plank nog geen kennis had gemaakt met het weer en water in Nederland en daarnaast max 5 meter varen maakt me ook nog niet echt een pro.... Op zoek naar een school dus.

Al snel kwam ik tot de conclusie dat het seizoen voor beginners hier dus echt pas half april van start gaat en dat de wachtlijsten zich opstapelen, geen goed nieuws voor mevrouwtje ongeduld. Na goed zoeken stuitte ik op een school die me gelijk die zaterdag wel les zou willen geven ook al adviseerden zij me met het oog op comfort nog een aantal weekjes te wachten. Wat nou comfort, heb ik drie weken lang gehad, tis tijd voor actie, gaan dus!

Afgelopen zaterdag stond ik dus rond een uurtje of 11 verpakt in pak, schoenen en handschoenen met Willem op het strand. Een half uurtje eerder hadden wij reeds op een lichtelijk ongemakkelijke manier kennis gemaakt (op zoek naar de ingang van de school liep ik rechtstreeks het toillet in waar Willem, tja, je raad het al....) maar dit kon de verstandhouding niet schaden. De manier van lesgeven hier was anders en om in te komen begonnen we op het strand.

Na ongeveer anderhalf uur ploeteren, net op het moment dat we eindelijk het water in zouden gaan, kwam ik erachter dat de wind ook hier niet mijn grootste vriend was en besloten we op te warmen bij een kop thee. Betrokken koppies vertelden mij dat dit het was voor vandaag en dat ik me maar om moest gaan kleden. Nou is dit omkleden uit zon strak nat en zanderig pak met een graatje of 10 geen makkie en een kwartier later kwam ik met een rooie kop weer naar buiten waar me lachend werd verteld dat ik maar rechtsomkeer moest maken want de wind trok weer aan....

Voor je hobby moet je wat overhebben dus weer een kwartier later kwam ik met een nog rooiere kop weer in pak naar buiten en gingen we het water op. Ijs en ijs koud en golven, zo anders dan het warme vlakke water in Thailand ging ik weer plank op, plank af en oefenden we verder. Toen de wind weer ging liggen was ik moe maar voldaan. Weer ietsje verder gekomen, weer wat geleerd en klaar voor de volgende les, de vrijdag erop.

Mijn fouten en dromen overdenkend reed ik naar huis. Achteraf gezien had ik dit beter thuis kunnen doen want met mn kop nog in het water of het water in mn kop knalde ik keihard tegen een andere auto aan die welliswaar voorang had maar waar ik dus even niet bij stil had gestaan. Trillend stapte ik uit de auto en overzag ik de ravage. De 2 auto's stonden kriskras op het kruispunt en de materialen lagen overal verspreid. De andere bestuurder, een jonge knul, had gelukkig niets en was ook niet boos, na menig sorry van mijn kant troostte hij me met dat dit kon gebeuren.

De politie, welke we gelijk hadden gebeld, was snel ter plaatse. Na wat geruststelling werd mijn verklaring afgenomen en vroeg de agent of ik naast de schrik echt ok was. Ik gaf aan flink pijn op mijn borst te hebben maar verder nergens last van te hebben. Gelijk werd de ambulance gebeld en voor ik het wist was ik op weg naar het ziekenhuis. Vanuit de auto belde ik pa en ma, vertelde hen zo rustig mogelijk wat er gebeurd was, dat er niets aan de hand was en ik voor de zekerheid ff naar het ziekenhuis ging en of ze me daar wilden ophalen.

In het ziekenhuis stond er een waar trauma team klaar om me volledig binnenstebuiten te keren. Lijkt wat overdreven gezien de ontbrekende klachten maar bij zon klap willen ze alles uitsluiten en werd ik nog steeds strillend van de schok onderzocht. Gelukkig werd er niets gevonden maar moest ik voor de zekerheid een nachtje blijven. Het borstbeen was gekneusd (PIJNLIJK!!!!) en had een flinke klap gehad en daarachter lagen de longen en het hart, deze moesten even in de gaten worden gehouden. Pa en ma (de schatten, ze hadden al zon vermoeden en een lichtelijk oversized pyama, badschuim, drinken en snoepjes meegenomen) brachten me naar mijn kamer en gingen na troostende woorden en knuffels weer zonder mij op huis aan.

Ik moet eerlijk zeggen dat de traantjes toen wel even loskwamen. Het had zo anders af kunnen lopen (achteraf waren beide auto's total loss...) en het beeld bleef zich maar afspelen, zonder dat ik de rewind knop kon vinden. Met een xtra fout om te overdenken woelde ik de nacht door, met pijn bij elke beweging, het beeld van de botsing steeds voorbijflitsend maar met een intense dankbaarheid voor het engeltje dat op mijn schouder had gezeten....