De Annies - deel 1

Na een hete zomer op het werk waarbij de geplande en broodnodige daagjes vrij tussendoor om op of aan het water te spenderen amper doorgang konden vinden was het toch echt tijd voor een break om nog even van de laatste zonnestralen te kunnen genieten en de volle kop weer leeg te laten waaien.

Ook Carola en Mandy waren behoorlijk toe aan een verzetje dus de zoektocht kon beginnen. De voorwaarden waren 1. niet te duur, 2. mooie natuur, 3. wind en water (eh ja dat waren de mijne ;-)) en dus kwamen we al googelend via El Gouna, Mallorca, Tarifa, Barcelona en ga zo maar door toch uit op een weekje vertier in ons eigen land, op Texel wel te verstaan, IN EEN TENT nogmaals wel te verstaan....

Vrijdag de 11e vertrokken we en konden we eventjes blij zijn dat we op 9/11 niet in een vliegtuig naar een verre bestemming hoefden te stappen. Bijkomend voordeel was ook dat je in een TENT natuurlijk geen tv kan kijken en we dit jaar de uitgezonden gruwelijkheden rondom deze datum konden omzeilen. De stemming was nog enigszins gestresst, ikke haast haast uit werk, op laaste moment spullen pakken en op het laatste momentje gaan. Man had ook van alles aan haar hoofd en Carool ook zat met de last minute inpak stress en het 'God waar begin ik aan begonnen' gevoel.

Na de omgeruilde auto (de mijne was echt te klein) volledig volgestampt te hebben met vanalles wat we niet nodig hebben en zonder dat wat we niet konden missen gingen we op pad. Na een behoorlijke reis (als je naar de kilometers kijkt is het eitje maar als je geconfronteerd wordt met de eindeloze vol rotondes, stoplichten, caravans, zondagsrijders op vrijdag en iedereen wil op de boot wegen wordt geconfronteerd komt dat ei toch echt van een kip die ik nog nooit zo groot heb gezien mocht zij zon ei willen broeden) kon de pret beginnen, toch???

Bij de receptie gaven we aan een TENT gereserveerd te hebben en na een korte blik op het beeldscherm keek de vrouw me aan en zei: 'Dat dacht u...'. Tja, dat dachten we inderdaad en gelukkig waren we minder in paniek dan de dame achter de receptie en hielpen we haar rustig uit te vogelen welke tent we hadden. We kwamen tot de conclusie dat we aan het einde van de camping stonden, twas maar een kilometertje lopen. Niet getreurd, de eerste en de laatste dag konden we de auto mee nemen om in/uit te laden en wederom gingen wij op pad.

Na veel zoeken in het doolhof van tenten kwamen we tot de conclusie dat de aardige dames in de tent in de duinpan volgens de plattegrond, alle overige aanwijzingen en ons magere, misleidende maar toch enigszins aanwezige richtingsgevoel gezellig in ons tentje bivakeerden. Aarzelend vroegen we of we even op hun 'nummertje' mochten kijken en ja hoor... Zonder de discussie aan te gaan maar toch zachtjes mopperend bij het weglopen keerden we terug naar de receptie, gelukkig nog met auto.

Daar aangekomen was de drukte toegenomen, zo ook de paniek bij de dame van de receptie. Zuchtend, steunend en met de handen in haar haar kermend 'wat moet ik hier nu weer mee' stond zij de mensen te woord. Met een knipoog keken Man en ik elkaar aan, wat nou stress bij ons in Rotterdam, moet je hier eens op de camping gaan werken, dan heb je pas therapie nodig ;-). Toen wij ons verhaal vertelde wist ze het echt niet meer en voordat ze zo goed als instortte kon ze nog net haar baas bellen en ons terug naar de tent verwijzen. Hij zou het wel oplossen, zij kon het niet meer aan...

Al met al alles goed geregeld, wij kregen het tentje ernaast (Ow ja, was ff vergeten te vertellen dat als we dan al in een TENT gaan pitten, hij wel moet klaarstaan met koelkast, gasstel (1 x gebruikt, om te koken dan, meer voor de warme choc met rum en nog meer als kachel), tafel, stoelen, keuken- eet- en drink gerei, waterkoker en koffiezetapparaat (eindeloos gebruikt) en het uitpakken kon beginnen.

Qua huisraad was Carola op alles voorbereid dus al snel werd de 1e fles wijn ontkurkt. Qua camping outfit echter wat minder dus croste we op het laatste moment nog het halve eiland rond om bij de laatste open winkels op jacht te gaan naar slippers, een dikke trui (rode draad van ons texel verblijf), paracetamol, eten voor de avond (geen puf meer om uit eten te gaan dus dan maar chips en stokbrood) en natuurlijk nog meer wijn want daar kan je tenslotte nooit genoeg van hebben.

Terug bij de TENT begon ons avontuur pas echt. Het was inmiddels donker geworden en toen werd duidelijk dat beestjes in de natuur van donker houden: familie Spin en Oorwurm was te voorschijn gekomen. Carool was zeer stellig: 'die raak ik niet aan' dus reste Man en mij niets anders haar naar de broodnodige warme douche te dirigeren en een hele hoop moed te verzamelen. En in een situatie waar we altijd keihard van wegrenden of hulptroepen verzamelden stonden we hier nu echt met zn tweeen met onze rug tegen de muur en ontplooide zich een waar bug busters team.

Omstebeurten ving de 1 de beesten in een natuurlijk ondoorzichtige beker, (niet zien is niet zijn toch) op, schoof de campingplattegrond er tussen en rende naar buiten terwijl de ander de deur (nou ja, flap) openhield om twee meter van de TENT de beestjes vrij te laten zodat ze weer vrolijk terug konden wandelen en wij heel de avond wat te doen hadden....

De avond, en zo ook de wijntjes vorderden. We wenden een heel klein beetje aan de omgeving, de TENT, de kou, de toillet op afstand (vrije natuur is in het donker ook prima toch?) en zelfs de beestjes en kletsten er bijna net als thuis vrolijk op los. Bij het naar bed gaan ritsten wij als echte campeerders(ahum, lees Annies) nog snel de scheidingen tussen onze aparte 'slaapkamers' los. Tsja, samen sta je sterker dan alleen, toch?