De laatste paar honderd kilometers van onze trip en van de 66 waren net zo prachtig als die ervoor. Het eerste stuk ging over een dun kronkelend bergweggetje met een fijne afgrond naast ons. Prachtig maar opletten dus haha. Toen lekker geluncht in Oatman, een echt wild wild west cowboystadje, helemaal geweldig alleen helaas wel zonder benzine, iets waar we echt behoefte aan hadden. Dus met een beetje geknepen billen het laatste gedeelte van de kronkelweg gevolgd en nog net op tijd kunnen tanken.
Toen een lang, mooi en eenzaam stuk 66. Zo eenzaam dat de toiletten weer ver te zoeken waren, medeweggebruikers gelukkig ook dus naast de weg dan maar weer. Ik was eerst aan de beurt, was erg opgelucht totdat ik achter me ineens het gebrul van een motor en naast me de lach van Mandy hoorde, de goede man had vol uitzicht op mijn witte (inmiddels bijna amerikaanse...) billen. Later reden we hem voorbij met een grote grijns op zn gezicht toen hij ons zag aankomen, haha, kan het me voorstellen.
S'avonds aangekomen in venice beach wat er in het donker toch heel anders uitzag dan in onze herinnering. Een agressief sfeertje hing er rond, de zwervers gingen zelfs bijna met elkaar op de vuist en het leek wel of werkelijk iedereen stoned was. Ook veel geld voor een schmutzige kamer dus we waren gelijk blij dat we maar voor 1 nacht hadden geboekt. Ook de volgende ochtend werd het er niet beter op toen we de auto even voor het hostel neer zette om in te laden (wat op een bord stond dat mocht). Eerst bijna bonje met buurman taxichauffeur, vervolgens met buurvrouw de parkeerwachter, ondanks het bord moesten we verkassen. Uiteindelijk maar gedaan, tassen gehaald en nog geen vijf minuten later een dikke boete op de ruit. Zo oneerlijk en niet terecht en mevrouw was gevlogen, dus wat moet je, betalen dan maar en heel snel wegwezen. Op naar San Diego, ons oude vertrouwde Ocean Beach.
Hier aangekomen voelden we ons gelijk stukken beter. Veel oude bekenden en de mensen net zo vriendelijk en relaxt als vorig jaar. Weinig anders gedaan dan wat shoppen, wat slenteren en savonds de gezelligheid opzoeken bij het kampvuur op het strand. Vanmorgen was ik na twee avonden wel een beetje uitgefeest en besloten we langs de kust richting LA te rijden en te kijken of we onderweg nog iets leuks tegenkwamen. En hier zitten we dan in een heerlijk hotel met balkon en uitzicht op zee (nu ff niet want het is donker maar ik hoor hem wel :-)) in het eerste plaatsje waarvan we de naam niet weten lekker te hangen. Morgen nog even van het weer genieten en dan overmorgen weer die grote blauwe plas over richting rotjeknor.
Het geeft een dubbel gevoel. Aan de ene kant moet ik straks voor bijna een half jaar afscheid nemen van mn vriendinnetje die ik nooit veel langer dan een dag niet heb gesproken en die gewoon een standaard en zo vanzelfsprekend onderdeel van mn leven uitmaakt. Net als met Wilko heb ik geen idee hoe dat gaat voelen maar raar zal het zijn om zo lange tijd niet ff de telefoon te kunnen pakken en op te bellen om ff te zeuren over wat dan ook haha. Maar ik weet dat ze een superervaring op gaat doen en daar ben ik erg blij om, alsmede het feit dat ik het begin van die ervaring met haar heb kunnen delen.
Aan de andere kant is het voor het eerst in mn leven dat ik zonder tegenzin van vakantie terug naar huis keer. Ik heb absoluut genoten van onze trip en ben erg blij dat ik dit samen met Mandy heb mogen ervaren maar ik heb Wilko en de jongens zo verschrikkelijk gemist en ik ben zo blij dat ik weer naar ze toe kan en ze over hele korte tijd weer lekker in mn armen kan sluiten. Het is goed zo, meer dan goed...
ff niks meer... :-)
14 jaar geleden
