De Annies - deel 1

Na een hete zomer op het werk waarbij de geplande en broodnodige daagjes vrij tussendoor om op of aan het water te spenderen amper doorgang konden vinden was het toch echt tijd voor een break om nog even van de laatste zonnestralen te kunnen genieten en de volle kop weer leeg te laten waaien.

Ook Carola en Mandy waren behoorlijk toe aan een verzetje dus de zoektocht kon beginnen. De voorwaarden waren 1. niet te duur, 2. mooie natuur, 3. wind en water (eh ja dat waren de mijne ;-)) en dus kwamen we al googelend via El Gouna, Mallorca, Tarifa, Barcelona en ga zo maar door toch uit op een weekje vertier in ons eigen land, op Texel wel te verstaan, IN EEN TENT nogmaals wel te verstaan....

Vrijdag de 11e vertrokken we en konden we eventjes blij zijn dat we op 9/11 niet in een vliegtuig naar een verre bestemming hoefden te stappen. Bijkomend voordeel was ook dat je in een TENT natuurlijk geen tv kan kijken en we dit jaar de uitgezonden gruwelijkheden rondom deze datum konden omzeilen. De stemming was nog enigszins gestresst, ikke haast haast uit werk, op laaste moment spullen pakken en op het laatste momentje gaan. Man had ook van alles aan haar hoofd en Carool ook zat met de last minute inpak stress en het 'God waar begin ik aan begonnen' gevoel.

Na de omgeruilde auto (de mijne was echt te klein) volledig volgestampt te hebben met vanalles wat we niet nodig hebben en zonder dat wat we niet konden missen gingen we op pad. Na een behoorlijke reis (als je naar de kilometers kijkt is het eitje maar als je geconfronteerd wordt met de eindeloze vol rotondes, stoplichten, caravans, zondagsrijders op vrijdag en iedereen wil op de boot wegen wordt geconfronteerd komt dat ei toch echt van een kip die ik nog nooit zo groot heb gezien mocht zij zon ei willen broeden) kon de pret beginnen, toch???

Bij de receptie gaven we aan een TENT gereserveerd te hebben en na een korte blik op het beeldscherm keek de vrouw me aan en zei: 'Dat dacht u...'. Tja, dat dachten we inderdaad en gelukkig waren we minder in paniek dan de dame achter de receptie en hielpen we haar rustig uit te vogelen welke tent we hadden. We kwamen tot de conclusie dat we aan het einde van de camping stonden, twas maar een kilometertje lopen. Niet getreurd, de eerste en de laatste dag konden we de auto mee nemen om in/uit te laden en wederom gingen wij op pad.

Na veel zoeken in het doolhof van tenten kwamen we tot de conclusie dat de aardige dames in de tent in de duinpan volgens de plattegrond, alle overige aanwijzingen en ons magere, misleidende maar toch enigszins aanwezige richtingsgevoel gezellig in ons tentje bivakeerden. Aarzelend vroegen we of we even op hun 'nummertje' mochten kijken en ja hoor... Zonder de discussie aan te gaan maar toch zachtjes mopperend bij het weglopen keerden we terug naar de receptie, gelukkig nog met auto.

Daar aangekomen was de drukte toegenomen, zo ook de paniek bij de dame van de receptie. Zuchtend, steunend en met de handen in haar haar kermend 'wat moet ik hier nu weer mee' stond zij de mensen te woord. Met een knipoog keken Man en ik elkaar aan, wat nou stress bij ons in Rotterdam, moet je hier eens op de camping gaan werken, dan heb je pas therapie nodig ;-). Toen wij ons verhaal vertelde wist ze het echt niet meer en voordat ze zo goed als instortte kon ze nog net haar baas bellen en ons terug naar de tent verwijzen. Hij zou het wel oplossen, zij kon het niet meer aan...

Al met al alles goed geregeld, wij kregen het tentje ernaast (Ow ja, was ff vergeten te vertellen dat als we dan al in een TENT gaan pitten, hij wel moet klaarstaan met koelkast, gasstel (1 x gebruikt, om te koken dan, meer voor de warme choc met rum en nog meer als kachel), tafel, stoelen, keuken- eet- en drink gerei, waterkoker en koffiezetapparaat (eindeloos gebruikt) en het uitpakken kon beginnen.

Qua huisraad was Carola op alles voorbereid dus al snel werd de 1e fles wijn ontkurkt. Qua camping outfit echter wat minder dus croste we op het laatste moment nog het halve eiland rond om bij de laatste open winkels op jacht te gaan naar slippers, een dikke trui (rode draad van ons texel verblijf), paracetamol, eten voor de avond (geen puf meer om uit eten te gaan dus dan maar chips en stokbrood) en natuurlijk nog meer wijn want daar kan je tenslotte nooit genoeg van hebben.

Terug bij de TENT begon ons avontuur pas echt. Het was inmiddels donker geworden en toen werd duidelijk dat beestjes in de natuur van donker houden: familie Spin en Oorwurm was te voorschijn gekomen. Carool was zeer stellig: 'die raak ik niet aan' dus reste Man en mij niets anders haar naar de broodnodige warme douche te dirigeren en een hele hoop moed te verzamelen. En in een situatie waar we altijd keihard van wegrenden of hulptroepen verzamelden stonden we hier nu echt met zn tweeen met onze rug tegen de muur en ontplooide zich een waar bug busters team.

Omstebeurten ving de 1 de beesten in een natuurlijk ondoorzichtige beker, (niet zien is niet zijn toch) op, schoof de campingplattegrond er tussen en rende naar buiten terwijl de ander de deur (nou ja, flap) openhield om twee meter van de TENT de beestjes vrij te laten zodat ze weer vrolijk terug konden wandelen en wij heel de avond wat te doen hadden....

De avond, en zo ook de wijntjes vorderden. We wenden een heel klein beetje aan de omgeving, de TENT, de kou, de toillet op afstand (vrije natuur is in het donker ook prima toch?) en zelfs de beestjes en kletsten er bijna net als thuis vrolijk op los. Bij het naar bed gaan ritsten wij als echte campeerders(ahum, lees Annies) nog snel de scheidingen tussen onze aparte 'slaapkamers' los. Tsja, samen sta je sterker dan alleen, toch?

wind, water, zon en vaderdag, wat een weekend :-)

Het begon al goed vrijdag, eindelijk eindelijk weer is een windje de juiste kant op. Het zou ook wel tijd worden na bijna 2,5 week vol ongeduld wachtend te hebben doorgebracht met zon 20 x per dag de windvoorspellingen controlerend en een humeur dat steeds meer beneden zeeniveau daalde. Gelukkig sta je niet alleen in deze windstille periodes. Het forumniveau dat daalde ook behoorlijk onder zeeniveau...

Waar het over het algemeen bruist van de tips, trics, afspraken en verslagen van heerlijke sessies kwamen er nu hele discussies op gang over wat je zou doen als een hond over je tas piest http://www.kitehigh.nl/forum/index.php?topic=35518.0, welke moeders kiten http://www.kitehigh.nl/forum/index.php?topic=35527.0 en sloegen reacties op serieuze topics ook kant nog wal maar brachten wel weer regelmatig de glimlach terug.

Maar goed, vrijdag. Joel moest om 12 uur het vliegtuig halen en probeerde me over te halen tot een ochtendsessie om 6 uur sochtends met mooie zonsopgang verhalen. Die mocht hij echter mooi in zn eentje gaan bekijken want in de middag stond er nog genoeg wind en ja, een ochtendmens zal ik nooit worden :-(. Smiddags wel lekker vroeg weg van kantoor en net na vijven kon ik met Christien het water op om er anderhalf uur later weer gedesillusioneerd vanaf te komen. Weer geen progressie, zoveel geoefend maar nog steeds geen stap verder dan tijdens mn laatste les. Ik weet dat ik iets fout doe maar wat???

Terwijl ik het eigenlijk een dag wou noemen haalde Christien me over samen met haar het water in te gaan dat was het beste wat ze kon doen. Met een paar simpele tips kon ik eindelijk weer dat stapje verder zetten en kwam ik om 22.30 brak maar voldaan thuis om de volgende ochtend om 09.00 nog steeds brak maar vol verwachting richting strand te rijden. Veel werd het niet zaterdag (geen wind natuurlijk) maar wat heb ik genoten. Door het gebrek aan wind was iedereen op het strand en was het 1 dolle boel.

Eerst wat geklungel zonder wind, vervolgens lekker genieten van de zon en gezelligheid op het strand. Toen beland in een fikse regenbui, mn kite verhuurd als schuilplaats en met zn vijven de zee in gedoken om warm (ja echt!) te blijven. Zonnetje kwam weer terug, lekker verder geklets met jan en alleman en genoten van het uitzicht (zon 80 kites in het water en geen 1 in de lucht maak je ook niet vaak mee :-)). Geen meter gevaren maar wat een feestje was dit. Eenmaal terug, onderweg naar appie hein, wel weer back to reality, hier op straat wordt je nl een beetje raar aangekeken als je iedereen vrolijk gedag zegt.... Savond boe nog bah over dus onwijs genoten van de bank.

Gister dit topweekendje passend afgesloten bij pa en ma. Samen met Tanner en Trudie een gourmetje cadeau gedaan voor vader dag en was ouderwets gezellig (proost :-)). Vandaag weer aan de slag helaas maar morgen als het een beetje meezit met een graadje of 20 de zonsondergang vanaf het water meemaken, bah wat een leven ;-)

Balansdag

Afglopen oudejaarsavond heb ik samen met Mandy en Maarten geproost op het nieuwe jaar en ons gezamelijke motto voor 2009 met meer dan voldoende champagne bezegeld: Wie ben ik nog meer???

Ik moet zeggen dat dit wel 1 van de beste motto's is die ik op een dronken avond had kunnen bedenken. Vandaag, zo ongeveer halverwege het jaar hebben Man en ik besloten om zonder champagne maar met rijkelijk vloeiende wijn is eens de balans op te maken en tja, dat brengt zelfs mij wel even tot stilte...

Want hoeveel je in vijf maanden kan beleven, groeien en leren over jezelf is toch best wel verbazingwekkend. Mijn persoonlijke hoogte en keerpunt was toch wel Thailand. Ik heb gister mn blog nog is door zitten lezen, fantastisch zon blog, wanneer ik terug lees komt het gevoel weer helemaal boven en is het net alsof ik daar nog ben, alleen herinneringen kunnen dit niet geven en mijn besluit is genomen, ik ga blijven bloggen om al die ups en misschien af en toe een paar downs die ik nog mee mag maken nooit meer te vergeten.

Vanaf dat moment is de achtbaan toch wel van start gegaan. Langzaam optrekkend, met gierende banden door de bochten, even stilstaan om vervolgens volledig over de kop te gaan. Thailand heeft 2 oerinstincten zo lijkt het wel tot leven gebracht in mij. De eerste is het reizen en misschien wel voornamelijk het alleen reizen. Omdat ik eigenlijk nooit de financiele mogelijkheden had maakte ik mezelfd wijs dat dit het enige boogschuttertrekje was wat in mij ontbrak. Nu kan ik zeggen dat dit slechts de omstandigheden waren en dat ik dus echt 100% boogschutter ben. Ik weet nu dat de ervaring zo veel meer belangrijk is dan alles wat je kan bezitten (materieel gezien dan), het kriebelt als ik denk aan de volgende trip en het idee voor een trip around the world is geboren.

Oerinstinct 1 is echter wel gedeeltelijk in strijd met oerinstinct 2, nl kitesurfen, ik had echt nooit gedacht dat ik zon passie voor sport in mij kon hebben. Tuurlijk kan je deze twee dingen wel samen nemen want je kan het beste kiten als je op reis bent maar de lessen en uitrusting hebben mn volledige vakantiegeld opgeslokt, zonder enig bezwaar want ik ga nl een fantastische zomer beleven in Nederland (als de wind er ook zo over denkt....)

Maar terug naar de balansdag dus om on topic te blijven. Naast mijn eerste verre reis en wel alleen, het kiten, mijn nieuwe liefde (zo voelt het echt!!!) is er nog zoveel meer gebeurd in het leventje dat ik leid hier tussen al die 16.000.000 andere Nederlanders. Te beginnen met bloggen. Altijd zo'n dagboek gewild, met sleuteltje en al maar verder dan het volkrabbelen van een paar schriften op de momenten dat het niet zo lekker ging, met teksten die ik liever niet wil herhalen is het nooit gekomen, en nu stuur ik dus echt een deel van mijn leven het www op, zonder sleuteltje welliswaar, maar wel voor altijd vastgelegd en om de ervaring te delen.

Daarnaast moest ik natuulijk ook mijn brokkenpiloot status hoog houden en ben ik dit jaar naast het auto ongeluk nog drie keer gevallen (1 keer vanuit een caravan zonder afstap vanaf een metertje hoog of zo resulterend in 3 mega blauwe plekken waarvan 1 net onder mn kuit begon, tot het einde van mn bovenbeen liep en minstens 10cm breed was) en vorige week mn laptop op mn voet liet vallen (laptop ok, voet brak de val maar moest wel betalen met een dikke blauwe plek uiteraard). Als ik mijn status van brokkenpiloot over de afgelopen jaren bekijk denk ik dat er weinig mensen zijn die zo snel als ik hun eigen bijdrage kwijt zijn voor weer is een fototje/onderzoekje/nachtje in het ziekenhuis maar wsl nog minder die het er elke keer weer zo goed vanaf brengen als ik (met alle dank daar aan het engeltje op mijn schouder)

Ook op het werk veel ups en downs meegemaakt. Welliswaar een fantastisch project gedaan met super resultaten maar heeft wel (te) veel van me gevergd. Wederom moest ik tot de conlusie komen dat ik weer te hard was gegaan. Maar dit heeft me wel eindelijk doen beseffen dat dit soort acties me meer kwaad dan goed doen en eindelijk besef ik me dat ik werk om te leven en niet leef om te werken. En daar leef ik dan ook naar, ik heb geen overuur meer geschreven en geniet steeds meer van mijn vrije tijd maar heb nog wel behoorlijk te kampen van de consequenties...

En tot slot het belangrijkste, de mensen in mijn leven... Vriendschappen gaan helaas, maar komen ook. Wat echt is blijft godzijdank altijd bestaan, alsmede de familiebanden. Ik besef me steeds meer hoe belangrijk zij voor me zijn, degene om wie ik zoveel geef. Daarnaast weet ik ook dat ik niet altijd kan geven wat ik zou willen, wat de mensen om mij heen toekomt, maar weet ik ook dat zij mij kennen, en accepteren wie ik ben, en dat is misschien wel de belangrijkste boodschap op deze balansdag.

En ja, naast al hetgeen hierboven beschreven nog zo veel meer meegemaakt. Nieuwe vrienden op het kitesurfforum waarvan 1 zo gek was om met me mee te gaan en vervolgens in de spits is meegereden van Rdam naar scheveningen om me gear op te halen om vervolgens om de files te vermijden met de pont richting oostvoorne te gaan. Na drie uur rijden kon de arme jongen nog steeds niet lekker het water in omdat hij mij aan mn trapeze vast moest houden zodat ik niet de lucht in vloog, en nog steeds wil hij met me mee, snap jij het?

Zomaar een biertje drinken na het werk, het gesprek gaat over de klusjes man die tijdens werk een vingertopje is verloren en je komt uit bij de discussie of en hoe het mogelijk is zonder vingers auto te rijden en te schakelen.

Met het werk een weekendje naar de ardennen, welliswaar uit de caravan vallen maar verder geweldig genieten.

Bijna een roadtrip van een weekend richting zuidfrankrijk om de bruiloft van een collega mee te maken (op het laatst wel als een kippie afgezegd maar het idee was daar....)

Met Mandy en de corsa door belgie en frankrijk gescheurd, eindelijk begrijpend waarom niemand ooit naar 'de champange' gaat maar wel heerlijk genoten onderweg en waar de weg ons bracht.

Dit, en zoveel meer. Ik kan niet wachten op de rest van het jaar!!!

Met mn kop op het water of water in mn kop...

Tja, verslavingen, ik ben er nogal vatbaar voor. Dus koud (letterlijk en figuurlijk) een week terug uit Thailand moest en zou ik het water weer opgaan. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan. Alleen gaan spelen was nog niet zon goed idee gezien ik vanaf de plank nog geen kennis had gemaakt met het weer en water in Nederland en daarnaast max 5 meter varen maakt me ook nog niet echt een pro.... Op zoek naar een school dus.

Al snel kwam ik tot de conclusie dat het seizoen voor beginners hier dus echt pas half april van start gaat en dat de wachtlijsten zich opstapelen, geen goed nieuws voor mevrouwtje ongeduld. Na goed zoeken stuitte ik op een school die me gelijk die zaterdag wel les zou willen geven ook al adviseerden zij me met het oog op comfort nog een aantal weekjes te wachten. Wat nou comfort, heb ik drie weken lang gehad, tis tijd voor actie, gaan dus!

Afgelopen zaterdag stond ik dus rond een uurtje of 11 verpakt in pak, schoenen en handschoenen met Willem op het strand. Een half uurtje eerder hadden wij reeds op een lichtelijk ongemakkelijke manier kennis gemaakt (op zoek naar de ingang van de school liep ik rechtstreeks het toillet in waar Willem, tja, je raad het al....) maar dit kon de verstandhouding niet schaden. De manier van lesgeven hier was anders en om in te komen begonnen we op het strand.

Na ongeveer anderhalf uur ploeteren, net op het moment dat we eindelijk het water in zouden gaan, kwam ik erachter dat de wind ook hier niet mijn grootste vriend was en besloten we op te warmen bij een kop thee. Betrokken koppies vertelden mij dat dit het was voor vandaag en dat ik me maar om moest gaan kleden. Nou is dit omkleden uit zon strak nat en zanderig pak met een graatje of 10 geen makkie en een kwartier later kwam ik met een rooie kop weer naar buiten waar me lachend werd verteld dat ik maar rechtsomkeer moest maken want de wind trok weer aan....

Voor je hobby moet je wat overhebben dus weer een kwartier later kwam ik met een nog rooiere kop weer in pak naar buiten en gingen we het water op. Ijs en ijs koud en golven, zo anders dan het warme vlakke water in Thailand ging ik weer plank op, plank af en oefenden we verder. Toen de wind weer ging liggen was ik moe maar voldaan. Weer ietsje verder gekomen, weer wat geleerd en klaar voor de volgende les, de vrijdag erop.

Mijn fouten en dromen overdenkend reed ik naar huis. Achteraf gezien had ik dit beter thuis kunnen doen want met mn kop nog in het water of het water in mn kop knalde ik keihard tegen een andere auto aan die welliswaar voorang had maar waar ik dus even niet bij stil had gestaan. Trillend stapte ik uit de auto en overzag ik de ravage. De 2 auto's stonden kriskras op het kruispunt en de materialen lagen overal verspreid. De andere bestuurder, een jonge knul, had gelukkig niets en was ook niet boos, na menig sorry van mijn kant troostte hij me met dat dit kon gebeuren.

De politie, welke we gelijk hadden gebeld, was snel ter plaatse. Na wat geruststelling werd mijn verklaring afgenomen en vroeg de agent of ik naast de schrik echt ok was. Ik gaf aan flink pijn op mijn borst te hebben maar verder nergens last van te hebben. Gelijk werd de ambulance gebeld en voor ik het wist was ik op weg naar het ziekenhuis. Vanuit de auto belde ik pa en ma, vertelde hen zo rustig mogelijk wat er gebeurd was, dat er niets aan de hand was en ik voor de zekerheid ff naar het ziekenhuis ging en of ze me daar wilden ophalen.

In het ziekenhuis stond er een waar trauma team klaar om me volledig binnenstebuiten te keren. Lijkt wat overdreven gezien de ontbrekende klachten maar bij zon klap willen ze alles uitsluiten en werd ik nog steeds strillend van de schok onderzocht. Gelukkig werd er niets gevonden maar moest ik voor de zekerheid een nachtje blijven. Het borstbeen was gekneusd (PIJNLIJK!!!!) en had een flinke klap gehad en daarachter lagen de longen en het hart, deze moesten even in de gaten worden gehouden. Pa en ma (de schatten, ze hadden al zon vermoeden en een lichtelijk oversized pyama, badschuim, drinken en snoepjes meegenomen) brachten me naar mijn kamer en gingen na troostende woorden en knuffels weer zonder mij op huis aan.

Ik moet eerlijk zeggen dat de traantjes toen wel even loskwamen. Het had zo anders af kunnen lopen (achteraf waren beide auto's total loss...) en het beeld bleef zich maar afspelen, zonder dat ik de rewind knop kon vinden. Met een xtra fout om te overdenken woelde ik de nacht door, met pijn bij elke beweging, het beeld van de botsing steeds voorbijflitsend maar met een intense dankbaarheid voor het engeltje dat op mijn schouder had gezeten....