Afglopen oudejaarsavond heb ik samen met Mandy en Maarten geproost op het nieuwe jaar en ons gezamelijke motto voor 2009 met meer dan voldoende champagne bezegeld: Wie ben ik nog meer???
Ik moet zeggen dat dit wel 1 van de beste motto's is die ik op een dronken avond had kunnen bedenken. Vandaag, zo ongeveer halverwege het jaar hebben Man en ik besloten om zonder champagne maar met rijkelijk vloeiende wijn is eens de balans op te maken en tja, dat brengt zelfs mij wel even tot stilte...
Want hoeveel je in vijf maanden kan beleven, groeien en leren over jezelf is toch best wel verbazingwekkend. Mijn persoonlijke hoogte en keerpunt was toch wel Thailand. Ik heb gister mn blog nog is door zitten lezen, fantastisch zon blog, wanneer ik terug lees komt het gevoel weer helemaal boven en is het net alsof ik daar nog ben, alleen herinneringen kunnen dit niet geven en mijn besluit is genomen, ik ga blijven bloggen om al die ups en misschien af en toe een paar downs die ik nog mee mag maken nooit meer te vergeten.
Vanaf dat moment is de achtbaan toch wel van start gegaan. Langzaam optrekkend, met gierende banden door de bochten, even stilstaan om vervolgens volledig over de kop te gaan. Thailand heeft 2 oerinstincten zo lijkt het wel tot leven gebracht in mij. De eerste is het reizen en misschien wel voornamelijk het alleen reizen. Omdat ik eigenlijk nooit de financiele mogelijkheden had maakte ik mezelfd wijs dat dit het enige boogschuttertrekje was wat in mij ontbrak. Nu kan ik zeggen dat dit slechts de omstandigheden waren en dat ik dus echt 100% boogschutter ben. Ik weet nu dat de ervaring zo veel meer belangrijk is dan alles wat je kan bezitten (materieel gezien dan), het kriebelt als ik denk aan de volgende trip en het idee voor een trip around the world is geboren.
Oerinstinct 1 is echter wel gedeeltelijk in strijd met oerinstinct 2, nl kitesurfen, ik had echt nooit gedacht dat ik zon passie voor sport in mij kon hebben. Tuurlijk kan je deze twee dingen wel samen nemen want je kan het beste kiten als je op reis bent maar de lessen en uitrusting hebben mn volledige vakantiegeld opgeslokt, zonder enig bezwaar want ik ga nl een fantastische zomer beleven in Nederland (als de wind er ook zo over denkt....)
Maar terug naar de balansdag dus om on topic te blijven. Naast mijn eerste verre reis en wel alleen, het kiten, mijn nieuwe liefde (zo voelt het echt!!!) is er nog zoveel meer gebeurd in het leventje dat ik leid hier tussen al die 16.000.000 andere Nederlanders. Te beginnen met bloggen. Altijd zo'n dagboek gewild, met sleuteltje en al maar verder dan het volkrabbelen van een paar schriften op de momenten dat het niet zo lekker ging, met teksten die ik liever niet wil herhalen is het nooit gekomen, en nu stuur ik dus echt een deel van mijn leven het www op, zonder sleuteltje welliswaar, maar wel voor altijd vastgelegd en om de ervaring te delen.
Daarnaast moest ik natuulijk ook mijn brokkenpiloot status hoog houden en ben ik dit jaar naast het auto ongeluk nog drie keer gevallen (1 keer vanuit een caravan zonder afstap vanaf een metertje hoog of zo resulterend in 3 mega blauwe plekken waarvan 1 net onder mn kuit begon, tot het einde van mn bovenbeen liep en minstens 10cm breed was) en vorige week mn laptop op mn voet liet vallen (laptop ok, voet brak de val maar moest wel betalen met een dikke blauwe plek uiteraard). Als ik mijn status van brokkenpiloot over de afgelopen jaren bekijk denk ik dat er weinig mensen zijn die zo snel als ik hun eigen bijdrage kwijt zijn voor weer is een fototje/onderzoekje/nachtje in het ziekenhuis maar wsl nog minder die het er elke keer weer zo goed vanaf brengen als ik (met alle dank daar aan het engeltje op mijn schouder)
Ook op het werk veel ups en downs meegemaakt. Welliswaar een fantastisch project gedaan met super resultaten maar heeft wel (te) veel van me gevergd. Wederom moest ik tot de conlusie komen dat ik weer te hard was gegaan. Maar dit heeft me wel eindelijk doen beseffen dat dit soort acties me meer kwaad dan goed doen en eindelijk besef ik me dat ik werk om te leven en niet leef om te werken. En daar leef ik dan ook naar, ik heb geen overuur meer geschreven en geniet steeds meer van mijn vrije tijd maar heb nog wel behoorlijk te kampen van de consequenties...
En tot slot het belangrijkste, de mensen in mijn leven... Vriendschappen gaan helaas, maar komen ook. Wat echt is blijft godzijdank altijd bestaan, alsmede de familiebanden. Ik besef me steeds meer hoe belangrijk zij voor me zijn, degene om wie ik zoveel geef. Daarnaast weet ik ook dat ik niet altijd kan geven wat ik zou willen, wat de mensen om mij heen toekomt, maar weet ik ook dat zij mij kennen, en accepteren wie ik ben, en dat is misschien wel de belangrijkste boodschap op deze balansdag.
En ja, naast al hetgeen hierboven beschreven nog zo veel meer meegemaakt. Nieuwe vrienden op het kitesurfforum waarvan 1 zo gek was om met me mee te gaan en vervolgens in de spits is meegereden van Rdam naar scheveningen om me gear op te halen om vervolgens om de files te vermijden met de pont richting oostvoorne te gaan. Na drie uur rijden kon de arme jongen nog steeds niet lekker het water in omdat hij mij aan mn trapeze vast moest houden zodat ik niet de lucht in vloog, en nog steeds wil hij met me mee, snap jij het?
Zomaar een biertje drinken na het werk, het gesprek gaat over de klusjes man die tijdens werk een vingertopje is verloren en je komt uit bij de discussie of en hoe het mogelijk is zonder vingers auto te rijden en te schakelen.
Met het werk een weekendje naar de ardennen, welliswaar uit de caravan vallen maar verder geweldig genieten.
Bijna een roadtrip van een weekend richting zuidfrankrijk om de bruiloft van een collega mee te maken (op het laatst wel als een kippie afgezegd maar het idee was daar....)
Met Mandy en de corsa door belgie en frankrijk gescheurd, eindelijk begrijpend waarom niemand ooit naar 'de champange' gaat maar wel heerlijk genoten onderweg en waar de weg ons bracht.
Dit, en zoveel meer. Ik kan niet wachten op de rest van het jaar!!!
