Wales.... Daar zijn we dan, gistermiddag een uurtje of twee

Het lijkt maar zon klein stukje maar nu ik eindelijk ben aangekomen op de plaats van bestemming en heel stout om 2 uur smiddags (thuis is het al drie uur dus dat scheelt en hey tis altijd wel ergens ter wereld 5 o'clock :-)) aan een welverdiend biertje zit.

Vannacht helemaal niet geslapen, die voel je wel moet ik zeggen. Wakkerhoud gezelschap gehad van de meiden tot een uurtje of 12 en vervolgens maar rustig begonnen met inpakken. Lastig als je wisselvallig weer tegemoed gaat, dat past gewoon niet bij en vooral in een rugzak...

Nog even douchen en uiteindelijk toch nog haasten om om half vier richting station te vertrekken. Waar ik gelijk gecontronteerd wordt met het feit dat deze wandeling op dit tijdstip echt dood en dood eng is. Een vage en onverwachte confrontatie omdat ik toch wel vaker door nachtelijk Rotterdam heen wandel, zij het dan in iets minder nuchtere toestand, in het weekend en over het algemeen ook niet alleen. Bagage of niet, ik heb 2x zo snel gelopen langs de uitgestorven gebouwen en stille straten gevuld met een sporadische auto of maffe Rotterdammer (tuurlijk moet die je om half 4 snachts op zn gemakkie ff vragen of alles goed is)

Ook op schiphol kan het contrast niet groter zijn vergeleken met andere vakanties. Ook al wist ik toen ook niet wat er te gebeuren stond, het was altijd blijde verwachting, ik kon nooit wachten om dat vliegtuig in te stappen, nog minder om er weer uit te stappen en kan kon en ging de pret beginne. Vanmorgen kon ik mij echter amper bedwingen om de eerste de beste trein terug te nemen naar creepy centraal. Want dit is geen welverdiende werk-break die me goed gaat doen, maar eerder een opdracht van coach & co en bijna een wanhoopsdaad om die steeds meer neerwaarts draaiende spieraal te doorbreken.

In plaats van blijde verwachting voel ik angst. Om alleen te zijn, om alleen op een vreemde plek te zijn, om alleen met mijn gevoel te zijn en daadwerkelijk te voelen. Maar juist dat laatste duwt me toch dat vliegtuig in. Want hoe eng ook, dat is juist de bedoeling, na al die jaren en er niet voor weglopen maar het voelen. Iets waarvan ik denk dat ik dat hier in rustig Wales met zijn stemmingswisselingen qua weer, de ruige zee, de cliffen, de bergen, het groen en het mysterie kan vinden.

En na een drukke tocht door Londen die me 2x zoveel heeft gekost als het treinkaartje naar Cardiff zit ik in het spontaan tegenaangelopen Hard Rock cafe te schrijven totdat ik me zo kan inchecken. Wat me te wachten staat weet ik nog steeds niet, dat het anders dan anders wordt is duidelijk, maar ik ben blij dat ik het vliegtuig ben ingestapt (en nog 10 keer blijer dat ik er na 40 min weer uitmocht.