Onze laatste dagen in de states en samen...

De laatste paar honderd kilometers van onze trip en van de 66 waren net zo prachtig als die ervoor. Het eerste stuk ging over een dun kronkelend bergweggetje met een fijne afgrond naast ons. Prachtig maar opletten dus haha. Toen lekker geluncht in Oatman, een echt wild wild west cowboystadje, helemaal geweldig alleen helaas wel zonder benzine, iets waar we echt behoefte aan hadden. Dus met een beetje geknepen billen het laatste gedeelte van de kronkelweg gevolgd en nog net op tijd kunnen tanken.

Toen een lang, mooi en eenzaam stuk 66. Zo eenzaam dat de toiletten weer ver te zoeken waren, medeweggebruikers gelukkig ook dus naast de weg dan maar weer. Ik was eerst aan de beurt, was erg opgelucht totdat ik achter me ineens het gebrul van een motor en naast me de lach van Mandy hoorde, de goede man had vol uitzicht op mijn witte (inmiddels bijna amerikaanse...) billen. Later reden we hem voorbij met een grote grijns op zn gezicht toen hij ons zag aankomen, haha, kan het me voorstellen.

S'avonds aangekomen in venice beach wat er in het donker toch heel anders uitzag dan in onze herinnering. Een agressief sfeertje hing er rond, de zwervers gingen zelfs bijna met elkaar op de vuist en het leek wel of werkelijk iedereen stoned was. Ook veel geld voor een schmutzige kamer dus we waren gelijk blij dat we maar voor 1 nacht hadden geboekt. Ook de volgende ochtend werd het er niet beter op toen we de auto even voor het hostel neer zette om in te laden (wat op een bord stond dat mocht). Eerst bijna bonje met buurman taxichauffeur, vervolgens met buurvrouw de parkeerwachter, ondanks het bord moesten we verkassen. Uiteindelijk maar gedaan, tassen gehaald en nog geen vijf minuten later een dikke boete op de ruit. Zo oneerlijk en niet terecht en mevrouw was gevlogen, dus wat moet je, betalen dan maar en heel snel wegwezen. Op naar San Diego, ons oude vertrouwde Ocean Beach.

Hier aangekomen voelden we ons gelijk stukken beter. Veel oude bekenden en de mensen net zo vriendelijk en relaxt als vorig jaar. Weinig anders gedaan dan wat shoppen, wat slenteren en savonds de gezelligheid opzoeken bij het kampvuur op het strand. Vanmorgen was ik na twee avonden wel een beetje uitgefeest en besloten we langs de kust richting LA te rijden en te kijken of we onderweg nog iets leuks tegenkwamen. En hier zitten we dan in een heerlijk hotel met balkon en uitzicht op zee (nu ff niet want het is donker maar ik hoor hem wel :-)) in het eerste plaatsje waarvan we de naam niet weten lekker te hangen. Morgen nog even van het weer genieten en dan overmorgen weer die grote blauwe plas over richting rotjeknor.

Het geeft een dubbel gevoel. Aan de ene kant moet ik straks voor bijna een half jaar afscheid nemen van mn vriendinnetje die ik nooit veel langer dan een dag niet heb gesproken en die gewoon een standaard en zo vanzelfsprekend onderdeel van mn leven uitmaakt. Net als met Wilko heb ik geen idee hoe dat gaat voelen maar raar zal het zijn om zo lange tijd niet ff de telefoon te kunnen pakken en op te bellen om ff te zeuren over wat dan ook haha. Maar ik weet dat ze een superervaring op gaat doen en daar ben ik erg blij om, alsmede het feit dat ik het begin van die ervaring met haar heb kunnen delen.

Aan de andere kant is het voor het eerst in mn leven dat ik zonder tegenzin van vakantie terug naar huis keer. Ik heb absoluut genoten van onze trip en ben erg blij dat ik dit samen met Mandy heb mogen ervaren maar ik heb Wilko en de jongens zo verschrikkelijk gemist en ik ben zo blij dat ik weer naar ze toe kan en ze over hele korte tijd weer lekker in mn armen kan sluiten. Het is goed zo, meer dan goed...

Route 66 continued (wel 66 keer zoeken ;-)...)

Na een goeie nacht (wel gezellig onderbroken door een hoe-gaat-het-met-je-belletje van broertie die vervolgens erg moest lachen toen hij hoorde dat het bij ons 5 uur snachts was ;-)) en mede dankzij weer een uurtje er bij waren we redelijk vroeg uit de veren en doken we nog ff het stadje in voor een ontbijtje en wat overdagse indrukken. Wederom best wel overweldid door Santa Fe. Ik had een grote cowboystad verwacht maar het waren juist de indianen die hier overheersten. In de winkels en op kleden op de pleinen en langs de straten. Als je niet te dicht in de buurt van de winkels/kleden kwam (het ik moet iets kopen gevoel komt dan niet vanuit het vrouwelijke ik maar wordt je enigszins opgedrongen) voelt deze stad ontzettend fijn en vredig en prachtig mooi met al zn zandstenen huizen.




Met eindelijk weer is een Starbucksbakkie als menselijke benzine vervolgden we onze weg en die leidde ons door een eindeloze woestijn met prachtige bergen, op de achtergrond of net naast of onder ons. De 66 liep meestal over de snelweg (een dikke innerstate die ze eroverheen hadden gelegd) maar had regelmatig ook vertakkingen, die wij dus regelmatig ook volgden, waarbij we dus regelmatig ook bedrogen uitkwamen. Je ziet een afslag naar een stadje met een sign van route 66, neemt die en weet vervolgens niet meer waar je heen moet gaan. Soms met wat zoeken lukt het en rijden we door oude 66 net wel of net geen ghosttowns. Soms komen we weer uit op de snelweg (en dan dezelfde afslag waar je er 5 of 10 km geleden bent afgegaan ;-)) en soms gaat het gewoon ff mis. Dan beland je op een of ander zand/kiezelpad die zelfs Tom (van TomTom) in het begin nog kent dus besluit je hem maar te volgen en kom je steeds verder in het niks en maak je je steeds meer zorgen over eventuele lekke banden en lijken de koeien en stieren langs de weg ook steeds minder vriendelijk naar je te kijken (zelfs daar doen we tegenwoordig de deur voor op slot...) en dan bereik je na een half uur of zo toch dat punt dat je maar besluit om te draaien en je gelijk voorneemt dat in het vervolg eerder te doen. Eenmaal terug op de weg konden we amper meer door de achterruit kijken maar wel weer een ervaring en ons eerste plasje langs de weg ;-) achter de rug.






Naast en inclusief de menige omwegen was de weg echt prachtig. Wederom een dag van een uurtje of 7 rijden en wederom van elk uur genoten, het lijkt wel of het met elke kilometer mooier wordt, alsof er elke kilometer een nieuw kadootje op je ligt te wachten wat je uit magt pakken.





Zoals wel vaker reden we onverwacht meer kilometers dan we hadden verwacht maar waren ook wel helemaal klaar toen we in Flagstaff aankwamen. Eten en slapen, een langere wishlist hadden we niet. Geen moeite doen dus met zoeken naar het juiste hotel (zijn we al heel makkelijk in geworden, als ze wifi hebben is het vaak al lang goed, plekje begane grond een pro MAAR mag er niet te schmutzig uit zien) dus we besloten in het stadje wat te eten en vervolgens aan de rand een motel te pakken en prompt stonden we met onze neus voor de thai waar we eerder over hadden gelezen. Lekker gegeten dus en savonds in een minder schmutzig motel (Mandy zit momenteel de synoniemen voor schmutzig te googelen en op te noemen: dreckig, fleckig, klebrig, schmierig haha) onze broodnodige slaap gepakt met de Grand Canyon in het vooruitschiet.

Vanmorgen maakten we vol verwachting en een beetje spanning de wederom mooie 150 kilometers en konden we dat wat we vorig jaar hebben overgeslagen omdat we rust nodig hadden maar waar we zo spijt van hebben gehad nu gaan aanschouwen. We hadden bedacht dat een ritje en/of wandelingetje langs de canyon niet genoeg was en dat we echt naar beneden wilden wandelen en dag gingen we gelijk maar doen dus. Na heel veel aarzelen toch maar een check bij het visitorscenter gedaan voor de omstandigheden waar we hoorden dat de trail behoorlijk icy was, oeps. Maar goed, eigenwijs als we zijn toch gaan kijken, en eh, wel 50 meter naar beneden gelopen (nou ja, geglibberd, Mandy stond doodsangsten uit met mij en mn onhandigheid langs die afgrond) en vervolgens onder de modder die 50 meter weer naar boven geglibberd op zoek naar iets meer veiligheid... Stonden we dan helemaal voorbereid en gelijk weer boven met onze liters water, laagjes kleding en energy food, de kippies uit Rotterdam haha.



Terug in de auto dus, en een prachtige rit gemaakt langs alle uitzichtpunten. We hebben gestaard, gestaard en gestaard, het is zo ongelofelijk groots, zo prachtig en zo bizar te beseffen wat moeder natuur teweeg kan brengen. We hebben een lading foto's gemaakt maar geen van hen kan echt weergeven wat we vandaag hebben gezien, het is slechts een fractie. De rest zit in ons hoofd en zullen we niet meer vergeten.







Overweldigd door alle ervaringen hadden we bedacht dat we niet ver meer gingen rijden. Lekker slapen bij de indianen in de buurt of zo. Maar dat hadden we al een paar keer bedacht en dat is ook een paar keer mis gegaan haha. Want waar we dachten in schattige indianen dorpjes terecht tekomen was het een en al motel en casino, of gewoon helemaal niks. Doorrijden dus maar weer, maar wat een weg. Tientallen kilometers zijn we helemaal allen op de route 66, met de ondergaande zon achter de bergen. We zijn stil, en dankbaar...

Route 66;heading to Santa Fe

Na weer is een keer het ontbijt gemist te hebben waren we helemaal klaar voor de start en vertrokken we uit Oklahoma. Het was ff flink zoeken (en daar zou het niet bij blijven) maar bij El Reno konden we dan toch echt van start en werden onze eerste verwachtingen bevestigd.





Een stukje verderop besloten we maar gelijk 1 van de vele route 66 musea in te duiken om ons nog meer gevoel bij de weg te geven. Highway 66 was de eerste cross-america highway en liep van Chicago naar Californie. De aanleg hiervan is begonnen in de twintiger jaren en was erg hard werken. Naast de vaklui moesten alle jonge mannen jaarlijks 4 hele dagen meewerken aan de weg als een soort tol. Na crisissen, oorlogen en zandstormen besloten heel veel mensen, voornamelijk boeren hun hele hebben en houwen op te geven en met hun gezin via deze weg richting Californie te vertrekken om daar hun geluk te beproeven. De auto's waren toen nog niet zo als nu, de weg en het weer ook niet. Het was een zware en lange weg voor ze. In de loop van de jaren werden er veel meer snelwegen aangelegd waardoor de 66 gebypassed werd. Veel stadjes die met hun gasstations, bars en diners waren opgebloeid door deze reizigers veranderden in ghosttowns.

Deze dagen kan je nog veel van de historische route 66 berijden, al is het wel vaak zoeken. Borden worden niet meer geplaatst, omdat die door de populariteit alleen maar worden gestolen en het plaatsen ervan dus een kansloze missie is. Sommige stukken zijn echter te gevaarlijk om te rijden (onverharde bijna eenbaanswegen langs afgronden zeg maar) en op andere plekken zijn er nieuwe snelwegen over de oude weg gelegd, al met al een behoorlijk avontuur dus, en dat kunnen wij inmiddels bevestigen.

Na Reno bleven we zoeken, omkeren en nog meer zoeken maar de moeite werd absoluut beloond. Verlaten wegen door kleine nog bestaande stadjes, midden door de woestijn of door ghosttowns. Lekker rijden, af en toe stoppen voor een foto, uitstappen, en niet weten hoe snel je terug naar de auto moet rennen (zonder de foto te hebben gemaakt) want honden houden hier nog steeds de wacht...






S'avonds aangekomen in Amarillo en kon inmiddels thanks to Man en Carool het nummer 'is this the way to Amarillo' niet meer uit mn kop krijgen. Zo bizar hoe er van bijna elke plaats die je aandoet wel een fantastisch (en soms ook minder fantastisch) nummer is geschreven, heerlijke road-music. Hier gelijk maar besloten lekker makkelijk te doen en te pitten in het Big Texan hotel (in een echte cowboykamer...) naast de beroemde Big Texan Steakhouse / Saloon.





De Saloon zag er ook echt uit als een saloon, ware het niet dat er plaats was voor ca 400 gasten. Zelfs in Oklahoma werd er al reklame gemaakt voor de gratis 72 Oz steak (ruim 2 kilo...). Degene die durft (of stoer wil doen) kan op het podium plaats nemen en deze megabiestuk inlc salade, brood, gepofte aardappel en weet ik het wat allemaal nog meer. Hij/zij heeft 60 minuten de tijd, dit wordt ook met een teller aangegeven en redt hij het (meestal natuurlijk) niet dan betaald hij 55 dollar. Ook deze avond zat er een op het podium te eten, en ook deze avond ging hij het niet redden. Wij hebben wel van onze steak genoten, welliswaar geen 2 kilo maar wel groot en lekker! Daarna nog een drankje gedaan in de bar waar een stelletje bezopen texanen elkaar aan het overtoppen waren in overdrijvingen, onze was opgehaald en lekker gaan pitten.



Vanmorgen misten we spontaan de eerste twee bestemmingen of zo en kwamen bij toeval langs de derde, de caddilac ranch. Moest gelijk denken aan Juul die denkt dat ik met allemaal Cars autotjes over de weg aan het racen ben, heerlijk, aan de andere kant, Cars autotjes niet echt maar eh racen af en toe wel. Echt het land voor een notaire linkerbaanbenutter (niet rijder...) ;-).



De missie van de afgelopen dagen was toch wel de carwash. Ik bedoel zien konden we nog wel maar foto's nemen was echt onmogelijk geworden en om nou elke 5 minuten te stoppen is ook geen optie... Maar zo'n straat die wij kennen en waar je je auto doorheenjast is hier ook onmogelijk. Maar wat moest dat moest dus hup een of andere box in met allerlei spuiten en knopjes en dingen, wat geld ingooien en maar zien wat er gebeurd. Eerst ik natgespoten, vervolgens kregen we het voor elkaar met wat sop en hoge druk de vooruit enigszins schoon te maken en tot slot heb ik Man (echt perongeluk!) nog ff natgespoten, maar goed, we konden weer ff verder.

De rest van de (met alle omwegen en kronkels en zoektochten die de 66 met zich mee neemt) best wel lange dag valt eigenlijk niet in woorden samen te vatten. Wat we zagen was fantastisch en meer dan we hadden gehoopt. Een en al bergen om ons heen, soms helemaal alleen op de weg. Kilometers uitzicht over dit ruwe berglandschap en af en toe een koe die je verbaasd aanstaart. De eindbestemming van vandaag is uiteindelijk Santa Fe geworden, omdat je dit verrassend speciale plaatsje gewoon niet voorbij kan krossen. We waren kapot van alle indrukken maar zijn toch nog een rondje door het stadje gelopen en liggen nu voor pampus op ons bed. Zo lekker pitten, morgen weer een dag, ben benieuwd...






En toen knalde internet er dus uit. Heerlijk geslapen en alles was bewaard. Hier nog even wakker worden en dan gaan we weer op pad.

Highway 61; the blues highway

How y'all?

Dat is wel het meest gehoorde zinnetje van de afgelopen dagen, en tegelijk ook een van de weinigen die we een beetje konden verstaan ;-). Met ons ging het iig goed :-). In New Orleans hebben we de knoop doorgehakt over het vervolg van onze route en die ging via Highway 61, ook wel de blues highway genoemd, en daarmee gelijk een gedeelte pakkend van de great river road (geen specifieke weg maar een route van noord naar oost en vv) richting Memphis.

De weg was allesbehalve recht (en dus ook snel) maar kronkelde wel langs de mooiste plekjes. Groene landschappen, prachtige en schattige huizen, mooie bossen en eindeloos veel kreekjes, rivieren en niet te vergeten de Mississippi. Hier hebben we twee dagen van mogen genieten.





Onderweg nog een oud indianendorp bezocht (voordat ze weg werden gejaagd door de Fransen) met bizarre rituelen. Wanneer de chief overleed werd zn huis in de fik gestoken, vrouw en bediening gingen standaard mee om hem te vergezellen en hup er was weer ruimte voor een volgende chief. Daarnaast hadden bepaalde indianen ook de taak het vuur brandend te houden, maakte je hier een foutje was je ook gelijk de sjaak en ging je zonder pardon zelf de fik in. Bizar om je voor te stellen, maar toch als je daar rondloopt en je fantasie open stelt kom het gevoel aardig dichtbij, iets wat we eigenlijk al heel de reis ervaren.



En hoewel iedereen super super vriendelijk is (je loopt echt niemand voorbij zonder gedag te zeggen hier) wordt communiceren toch steeds lastiger. Zo kregen we tijdens de lunch spontaan een andere serveerster toegewezen omdat we haar echt niet verstonden en een hotel kamer reserveren ging ongeveer zo:

Receptionist: Any dolls?
Ik: (he, wat zegtie nou, poppen??? heeftie het over het poppenmuseum hier of zo???) eh, no no dolls...
Receptionist: I said any dogs?
Ik: No, no dogs
Receptionist: No, I said adult?
Ik: Ow, haha, yes we're both adults
Receptionist: No, I mean, HOW MANY PEOPLE IN THE ROOM????
En Man en ik komen niet meer bij...

Wel heerlijk geslapen en ontbeten in Vicksburg, een klein idillisch stadje aan de mississippi, met recht langs de blues highway, muziek hoort hier standaard bij het straatbeeld (en komt ook uit de straat...).





Eergisteren kwamen we einde dag aan in Memphis en besloten in een goedkope maar zeer centrale Inn te pitten. We waren te moe om nog de stad in te gaan en eindigden de dag uiteraard wel met een drankje en de muziek van de stad op de achtergrond lekker chillend op ons balkon (lees parkeerplaats voor onze kamer ;-)). Starend naar onze eens witte Toyota RAV4 (om nog onbekende redenen omgedoopt tot Ieniemienie) en inmiddels de laatste rustplaats van minstens 1000 vliegen en andere vliegende wezens maar besloten dat wassen voorlopig geen zin heeft, we kunnen tenslotte nog iéts zien.

De volgende dag nog steeds moe, maar ook vol goede moed eerst een rondje Memphis gedaan, op een doordeweekse dag een rustige maar fijne stad aan de rivier, waar wederom muziek (op straat of schallend uit de kroegen) tot het straatbeeld behoort. Plan de campagne was Gracelend, so off we went. Nu we hier toch waren besloten we maar een goeie tour te doen ook a 35 dollar de man.



We begonnen met een audiotour door de mansion. Hoewel ik geen grote Elvis fan ben besef en waardeer ik absoluut wat deze man op muzikaal gebied heeft betekend. Zon dichte kijk op zijn leven (de roem, de ontelbare hoeveelheid gouden platen, de giften, de muziek, de liefde) was dan ook erg indrukwekkend, alsmede het besef hoe triest dat is afgelopen voor dit eens zo overduidelijk gelukkige gezinnetje. Ook hier weer zag je alles wat zo lang geleden plaatsvond bijna letterlijk op je netvlies plaatsvinden. De tour eindigde met kippevel bij zijn laatste rustplaats.







Vervolgenz zijn we nog langs zijn ongeloofelijke verzamelijk caddilacs, motoren, speeltjes (van kart tot traktor) en zn vliegtuigen gegaan. Toen waren we klaar... De overige musea (en ze hebben er wat daar...) hebben we gelaten voor wat ze zijn.

Savonds de stad in om wat te eten. Dit moet je dus nergens anders doen dan Beale street, wij volgden gewillig. Een leuke straat vol leuke kroegen met weer leuke bands. Niet erg druk maar dat was na de gekte van Bourbon street in New Orleans ook wel weer lekker. Dit keer niet op onze neus maar op onze oren afgegaan en in de Rum Boogie Bar met een fantastische band heerlijk zitten genieten van (niet al te lekker) eten (de kippepoten zien er hier soms wel heel raar uit...), de sfeer en de geschiedenis van deze plek, bijna alle bekende namen hebben hier op het podium gestaan (van Billy Joel via Pearl Jam tot U2, en alle oude bekende sterren die ons jammer genoeg wat minder bekend zijn). Weer zagen we toen als nu (als we niet zoveel moeite hadden moeten doen om onze iet wat te beschonken buurman te overtuigen dat ik toch echt niet met hem wilde dansen, zelfs als zijn vrouw die erbij was het niet kon ...)



Vandaag hadden we ons ingesteld (waarschijnlijk puur omdat we geen idee hadden van wat we tegen zouden komen) op een lange en saaie rit richting Oklahoma en hoe kan je die beter beginnen dan met een goed ontbijt. Op naar de Mac dus en nee, niet voor een hamburger en friet, die kunnen we niet meer zien, maar een lekkere ei en bacon muffin waar we al dagen naar snakten (na al die hamburgers voor ontbijt dus omdat er gewoon niks anders te krijgen is...). Maar zelfs bij de Mac waar ze gewoon reclame maken voor zon ontbijt alleen maar hamburgers en friet te krijgen, maar weer de auto in dus. Maarja, dan moet het dus wel de juiste zijn. Wij allebei rechtstreeks op de eerste de beste witte wagen afstappen. Totdat ik zie dat er iemand achter het stuur zit, naast me kijk en daar ónze auto zie. Ik roep nog MAN! naar de andere kant maar het was al te laat. Nietsvermoedend opent ze het portier en wil bijna instappen totdat ze ineens heel boos wordt aangekeken door de bestuurster. Met een noodvaart richting onze auto terwijl die vrouw (en alle voorbijgangers) net als ons niet meer bijkomen van het lachen.

Alsnog een normaal broodje kunnen scoren, onze eigen auto weer ingestapt en onveracht fantastische rit gemaakt. Het landschap ging van groen naar rood, van laag naar hoog. Eindelijk die bergen waar we zo naar verlangd hadden en die we in het mooie florida zo hadden gemist (onze oren wat minder, maar goed). De uren vlogen voorbij, op die laatste dan, we hebben genoten...



Nu zitten we in een heel fijn hotel ergens net buiten Oklahoma. We zijn helemaal klaar voor de start van onze route 66 morgen. We zijn inmiddels bijna alle besef van tijd, plaats en kilometers kwijt maar dat lijkt goed en er bij te horen. Vinden het wel heel erg fijn dat jullie zo meeleven en lezen. Alle lieve berichtjes doen ons goed... Terwijl jullie al bijna opstaan, gaan wij lekker slapen...


PS vind het bij nader inzicht niet zo heel raar dat Man deze foto heeft gemaakt...