Highway 61; the blues highway

How y'all?

Dat is wel het meest gehoorde zinnetje van de afgelopen dagen, en tegelijk ook een van de weinigen die we een beetje konden verstaan ;-). Met ons ging het iig goed :-). In New Orleans hebben we de knoop doorgehakt over het vervolg van onze route en die ging via Highway 61, ook wel de blues highway genoemd, en daarmee gelijk een gedeelte pakkend van de great river road (geen specifieke weg maar een route van noord naar oost en vv) richting Memphis.

De weg was allesbehalve recht (en dus ook snel) maar kronkelde wel langs de mooiste plekjes. Groene landschappen, prachtige en schattige huizen, mooie bossen en eindeloos veel kreekjes, rivieren en niet te vergeten de Mississippi. Hier hebben we twee dagen van mogen genieten.





Onderweg nog een oud indianendorp bezocht (voordat ze weg werden gejaagd door de Fransen) met bizarre rituelen. Wanneer de chief overleed werd zn huis in de fik gestoken, vrouw en bediening gingen standaard mee om hem te vergezellen en hup er was weer ruimte voor een volgende chief. Daarnaast hadden bepaalde indianen ook de taak het vuur brandend te houden, maakte je hier een foutje was je ook gelijk de sjaak en ging je zonder pardon zelf de fik in. Bizar om je voor te stellen, maar toch als je daar rondloopt en je fantasie open stelt kom het gevoel aardig dichtbij, iets wat we eigenlijk al heel de reis ervaren.



En hoewel iedereen super super vriendelijk is (je loopt echt niemand voorbij zonder gedag te zeggen hier) wordt communiceren toch steeds lastiger. Zo kregen we tijdens de lunch spontaan een andere serveerster toegewezen omdat we haar echt niet verstonden en een hotel kamer reserveren ging ongeveer zo:

Receptionist: Any dolls?
Ik: (he, wat zegtie nou, poppen??? heeftie het over het poppenmuseum hier of zo???) eh, no no dolls...
Receptionist: I said any dogs?
Ik: No, no dogs
Receptionist: No, I said adult?
Ik: Ow, haha, yes we're both adults
Receptionist: No, I mean, HOW MANY PEOPLE IN THE ROOM????
En Man en ik komen niet meer bij...

Wel heerlijk geslapen en ontbeten in Vicksburg, een klein idillisch stadje aan de mississippi, met recht langs de blues highway, muziek hoort hier standaard bij het straatbeeld (en komt ook uit de straat...).





Eergisteren kwamen we einde dag aan in Memphis en besloten in een goedkope maar zeer centrale Inn te pitten. We waren te moe om nog de stad in te gaan en eindigden de dag uiteraard wel met een drankje en de muziek van de stad op de achtergrond lekker chillend op ons balkon (lees parkeerplaats voor onze kamer ;-)). Starend naar onze eens witte Toyota RAV4 (om nog onbekende redenen omgedoopt tot Ieniemienie) en inmiddels de laatste rustplaats van minstens 1000 vliegen en andere vliegende wezens maar besloten dat wassen voorlopig geen zin heeft, we kunnen tenslotte nog iéts zien.

De volgende dag nog steeds moe, maar ook vol goede moed eerst een rondje Memphis gedaan, op een doordeweekse dag een rustige maar fijne stad aan de rivier, waar wederom muziek (op straat of schallend uit de kroegen) tot het straatbeeld behoort. Plan de campagne was Gracelend, so off we went. Nu we hier toch waren besloten we maar een goeie tour te doen ook a 35 dollar de man.



We begonnen met een audiotour door de mansion. Hoewel ik geen grote Elvis fan ben besef en waardeer ik absoluut wat deze man op muzikaal gebied heeft betekend. Zon dichte kijk op zijn leven (de roem, de ontelbare hoeveelheid gouden platen, de giften, de muziek, de liefde) was dan ook erg indrukwekkend, alsmede het besef hoe triest dat is afgelopen voor dit eens zo overduidelijk gelukkige gezinnetje. Ook hier weer zag je alles wat zo lang geleden plaatsvond bijna letterlijk op je netvlies plaatsvinden. De tour eindigde met kippevel bij zijn laatste rustplaats.







Vervolgenz zijn we nog langs zijn ongeloofelijke verzamelijk caddilacs, motoren, speeltjes (van kart tot traktor) en zn vliegtuigen gegaan. Toen waren we klaar... De overige musea (en ze hebben er wat daar...) hebben we gelaten voor wat ze zijn.

Savonds de stad in om wat te eten. Dit moet je dus nergens anders doen dan Beale street, wij volgden gewillig. Een leuke straat vol leuke kroegen met weer leuke bands. Niet erg druk maar dat was na de gekte van Bourbon street in New Orleans ook wel weer lekker. Dit keer niet op onze neus maar op onze oren afgegaan en in de Rum Boogie Bar met een fantastische band heerlijk zitten genieten van (niet al te lekker) eten (de kippepoten zien er hier soms wel heel raar uit...), de sfeer en de geschiedenis van deze plek, bijna alle bekende namen hebben hier op het podium gestaan (van Billy Joel via Pearl Jam tot U2, en alle oude bekende sterren die ons jammer genoeg wat minder bekend zijn). Weer zagen we toen als nu (als we niet zoveel moeite hadden moeten doen om onze iet wat te beschonken buurman te overtuigen dat ik toch echt niet met hem wilde dansen, zelfs als zijn vrouw die erbij was het niet kon ...)



Vandaag hadden we ons ingesteld (waarschijnlijk puur omdat we geen idee hadden van wat we tegen zouden komen) op een lange en saaie rit richting Oklahoma en hoe kan je die beter beginnen dan met een goed ontbijt. Op naar de Mac dus en nee, niet voor een hamburger en friet, die kunnen we niet meer zien, maar een lekkere ei en bacon muffin waar we al dagen naar snakten (na al die hamburgers voor ontbijt dus omdat er gewoon niks anders te krijgen is...). Maar zelfs bij de Mac waar ze gewoon reclame maken voor zon ontbijt alleen maar hamburgers en friet te krijgen, maar weer de auto in dus. Maarja, dan moet het dus wel de juiste zijn. Wij allebei rechtstreeks op de eerste de beste witte wagen afstappen. Totdat ik zie dat er iemand achter het stuur zit, naast me kijk en daar ónze auto zie. Ik roep nog MAN! naar de andere kant maar het was al te laat. Nietsvermoedend opent ze het portier en wil bijna instappen totdat ze ineens heel boos wordt aangekeken door de bestuurster. Met een noodvaart richting onze auto terwijl die vrouw (en alle voorbijgangers) net als ons niet meer bijkomen van het lachen.

Alsnog een normaal broodje kunnen scoren, onze eigen auto weer ingestapt en onveracht fantastische rit gemaakt. Het landschap ging van groen naar rood, van laag naar hoog. Eindelijk die bergen waar we zo naar verlangd hadden en die we in het mooie florida zo hadden gemist (onze oren wat minder, maar goed). De uren vlogen voorbij, op die laatste dan, we hebben genoten...



Nu zitten we in een heel fijn hotel ergens net buiten Oklahoma. We zijn helemaal klaar voor de start van onze route 66 morgen. We zijn inmiddels bijna alle besef van tijd, plaats en kilometers kwijt maar dat lijkt goed en er bij te horen. Vinden het wel heel erg fijn dat jullie zo meeleven en lezen. Alle lieve berichtjes doen ons goed... Terwijl jullie al bijna opstaan, gaan wij lekker slapen...


PS vind het bij nader inzicht niet zo heel raar dat Man deze foto heeft gemaakt...