Route 66;heading to Santa Fe

Na weer is een keer het ontbijt gemist te hebben waren we helemaal klaar voor de start en vertrokken we uit Oklahoma. Het was ff flink zoeken (en daar zou het niet bij blijven) maar bij El Reno konden we dan toch echt van start en werden onze eerste verwachtingen bevestigd.





Een stukje verderop besloten we maar gelijk 1 van de vele route 66 musea in te duiken om ons nog meer gevoel bij de weg te geven. Highway 66 was de eerste cross-america highway en liep van Chicago naar Californie. De aanleg hiervan is begonnen in de twintiger jaren en was erg hard werken. Naast de vaklui moesten alle jonge mannen jaarlijks 4 hele dagen meewerken aan de weg als een soort tol. Na crisissen, oorlogen en zandstormen besloten heel veel mensen, voornamelijk boeren hun hele hebben en houwen op te geven en met hun gezin via deze weg richting Californie te vertrekken om daar hun geluk te beproeven. De auto's waren toen nog niet zo als nu, de weg en het weer ook niet. Het was een zware en lange weg voor ze. In de loop van de jaren werden er veel meer snelwegen aangelegd waardoor de 66 gebypassed werd. Veel stadjes die met hun gasstations, bars en diners waren opgebloeid door deze reizigers veranderden in ghosttowns.

Deze dagen kan je nog veel van de historische route 66 berijden, al is het wel vaak zoeken. Borden worden niet meer geplaatst, omdat die door de populariteit alleen maar worden gestolen en het plaatsen ervan dus een kansloze missie is. Sommige stukken zijn echter te gevaarlijk om te rijden (onverharde bijna eenbaanswegen langs afgronden zeg maar) en op andere plekken zijn er nieuwe snelwegen over de oude weg gelegd, al met al een behoorlijk avontuur dus, en dat kunnen wij inmiddels bevestigen.

Na Reno bleven we zoeken, omkeren en nog meer zoeken maar de moeite werd absoluut beloond. Verlaten wegen door kleine nog bestaande stadjes, midden door de woestijn of door ghosttowns. Lekker rijden, af en toe stoppen voor een foto, uitstappen, en niet weten hoe snel je terug naar de auto moet rennen (zonder de foto te hebben gemaakt) want honden houden hier nog steeds de wacht...






S'avonds aangekomen in Amarillo en kon inmiddels thanks to Man en Carool het nummer 'is this the way to Amarillo' niet meer uit mn kop krijgen. Zo bizar hoe er van bijna elke plaats die je aandoet wel een fantastisch (en soms ook minder fantastisch) nummer is geschreven, heerlijke road-music. Hier gelijk maar besloten lekker makkelijk te doen en te pitten in het Big Texan hotel (in een echte cowboykamer...) naast de beroemde Big Texan Steakhouse / Saloon.





De Saloon zag er ook echt uit als een saloon, ware het niet dat er plaats was voor ca 400 gasten. Zelfs in Oklahoma werd er al reklame gemaakt voor de gratis 72 Oz steak (ruim 2 kilo...). Degene die durft (of stoer wil doen) kan op het podium plaats nemen en deze megabiestuk inlc salade, brood, gepofte aardappel en weet ik het wat allemaal nog meer. Hij/zij heeft 60 minuten de tijd, dit wordt ook met een teller aangegeven en redt hij het (meestal natuurlijk) niet dan betaald hij 55 dollar. Ook deze avond zat er een op het podium te eten, en ook deze avond ging hij het niet redden. Wij hebben wel van onze steak genoten, welliswaar geen 2 kilo maar wel groot en lekker! Daarna nog een drankje gedaan in de bar waar een stelletje bezopen texanen elkaar aan het overtoppen waren in overdrijvingen, onze was opgehaald en lekker gaan pitten.



Vanmorgen misten we spontaan de eerste twee bestemmingen of zo en kwamen bij toeval langs de derde, de caddilac ranch. Moest gelijk denken aan Juul die denkt dat ik met allemaal Cars autotjes over de weg aan het racen ben, heerlijk, aan de andere kant, Cars autotjes niet echt maar eh racen af en toe wel. Echt het land voor een notaire linkerbaanbenutter (niet rijder...) ;-).



De missie van de afgelopen dagen was toch wel de carwash. Ik bedoel zien konden we nog wel maar foto's nemen was echt onmogelijk geworden en om nou elke 5 minuten te stoppen is ook geen optie... Maar zo'n straat die wij kennen en waar je je auto doorheenjast is hier ook onmogelijk. Maar wat moest dat moest dus hup een of andere box in met allerlei spuiten en knopjes en dingen, wat geld ingooien en maar zien wat er gebeurd. Eerst ik natgespoten, vervolgens kregen we het voor elkaar met wat sop en hoge druk de vooruit enigszins schoon te maken en tot slot heb ik Man (echt perongeluk!) nog ff natgespoten, maar goed, we konden weer ff verder.

De rest van de (met alle omwegen en kronkels en zoektochten die de 66 met zich mee neemt) best wel lange dag valt eigenlijk niet in woorden samen te vatten. Wat we zagen was fantastisch en meer dan we hadden gehoopt. Een en al bergen om ons heen, soms helemaal alleen op de weg. Kilometers uitzicht over dit ruwe berglandschap en af en toe een koe die je verbaasd aanstaart. De eindbestemming van vandaag is uiteindelijk Santa Fe geworden, omdat je dit verrassend speciale plaatsje gewoon niet voorbij kan krossen. We waren kapot van alle indrukken maar zijn toch nog een rondje door het stadje gelopen en liggen nu voor pampus op ons bed. Zo lekker pitten, morgen weer een dag, ben benieuwd...






En toen knalde internet er dus uit. Heerlijk geslapen en alles was bewaard. Hier nog even wakker worden en dan gaan we weer op pad.