Route 66 continued (wel 66 keer zoeken ;-)...)

Na een goeie nacht (wel gezellig onderbroken door een hoe-gaat-het-met-je-belletje van broertie die vervolgens erg moest lachen toen hij hoorde dat het bij ons 5 uur snachts was ;-)) en mede dankzij weer een uurtje er bij waren we redelijk vroeg uit de veren en doken we nog ff het stadje in voor een ontbijtje en wat overdagse indrukken. Wederom best wel overweldid door Santa Fe. Ik had een grote cowboystad verwacht maar het waren juist de indianen die hier overheersten. In de winkels en op kleden op de pleinen en langs de straten. Als je niet te dicht in de buurt van de winkels/kleden kwam (het ik moet iets kopen gevoel komt dan niet vanuit het vrouwelijke ik maar wordt je enigszins opgedrongen) voelt deze stad ontzettend fijn en vredig en prachtig mooi met al zn zandstenen huizen.




Met eindelijk weer is een Starbucksbakkie als menselijke benzine vervolgden we onze weg en die leidde ons door een eindeloze woestijn met prachtige bergen, op de achtergrond of net naast of onder ons. De 66 liep meestal over de snelweg (een dikke innerstate die ze eroverheen hadden gelegd) maar had regelmatig ook vertakkingen, die wij dus regelmatig ook volgden, waarbij we dus regelmatig ook bedrogen uitkwamen. Je ziet een afslag naar een stadje met een sign van route 66, neemt die en weet vervolgens niet meer waar je heen moet gaan. Soms met wat zoeken lukt het en rijden we door oude 66 net wel of net geen ghosttowns. Soms komen we weer uit op de snelweg (en dan dezelfde afslag waar je er 5 of 10 km geleden bent afgegaan ;-)) en soms gaat het gewoon ff mis. Dan beland je op een of ander zand/kiezelpad die zelfs Tom (van TomTom) in het begin nog kent dus besluit je hem maar te volgen en kom je steeds verder in het niks en maak je je steeds meer zorgen over eventuele lekke banden en lijken de koeien en stieren langs de weg ook steeds minder vriendelijk naar je te kijken (zelfs daar doen we tegenwoordig de deur voor op slot...) en dan bereik je na een half uur of zo toch dat punt dat je maar besluit om te draaien en je gelijk voorneemt dat in het vervolg eerder te doen. Eenmaal terug op de weg konden we amper meer door de achterruit kijken maar wel weer een ervaring en ons eerste plasje langs de weg ;-) achter de rug.






Naast en inclusief de menige omwegen was de weg echt prachtig. Wederom een dag van een uurtje of 7 rijden en wederom van elk uur genoten, het lijkt wel of het met elke kilometer mooier wordt, alsof er elke kilometer een nieuw kadootje op je ligt te wachten wat je uit magt pakken.





Zoals wel vaker reden we onverwacht meer kilometers dan we hadden verwacht maar waren ook wel helemaal klaar toen we in Flagstaff aankwamen. Eten en slapen, een langere wishlist hadden we niet. Geen moeite doen dus met zoeken naar het juiste hotel (zijn we al heel makkelijk in geworden, als ze wifi hebben is het vaak al lang goed, plekje begane grond een pro MAAR mag er niet te schmutzig uit zien) dus we besloten in het stadje wat te eten en vervolgens aan de rand een motel te pakken en prompt stonden we met onze neus voor de thai waar we eerder over hadden gelezen. Lekker gegeten dus en savonds in een minder schmutzig motel (Mandy zit momenteel de synoniemen voor schmutzig te googelen en op te noemen: dreckig, fleckig, klebrig, schmierig haha) onze broodnodige slaap gepakt met de Grand Canyon in het vooruitschiet.

Vanmorgen maakten we vol verwachting en een beetje spanning de wederom mooie 150 kilometers en konden we dat wat we vorig jaar hebben overgeslagen omdat we rust nodig hadden maar waar we zo spijt van hebben gehad nu gaan aanschouwen. We hadden bedacht dat een ritje en/of wandelingetje langs de canyon niet genoeg was en dat we echt naar beneden wilden wandelen en dag gingen we gelijk maar doen dus. Na heel veel aarzelen toch maar een check bij het visitorscenter gedaan voor de omstandigheden waar we hoorden dat de trail behoorlijk icy was, oeps. Maar goed, eigenwijs als we zijn toch gaan kijken, en eh, wel 50 meter naar beneden gelopen (nou ja, geglibberd, Mandy stond doodsangsten uit met mij en mn onhandigheid langs die afgrond) en vervolgens onder de modder die 50 meter weer naar boven geglibberd op zoek naar iets meer veiligheid... Stonden we dan helemaal voorbereid en gelijk weer boven met onze liters water, laagjes kleding en energy food, de kippies uit Rotterdam haha.



Terug in de auto dus, en een prachtige rit gemaakt langs alle uitzichtpunten. We hebben gestaard, gestaard en gestaard, het is zo ongelofelijk groots, zo prachtig en zo bizar te beseffen wat moeder natuur teweeg kan brengen. We hebben een lading foto's gemaakt maar geen van hen kan echt weergeven wat we vandaag hebben gezien, het is slechts een fractie. De rest zit in ons hoofd en zullen we niet meer vergeten.







Overweldigd door alle ervaringen hadden we bedacht dat we niet ver meer gingen rijden. Lekker slapen bij de indianen in de buurt of zo. Maar dat hadden we al een paar keer bedacht en dat is ook een paar keer mis gegaan haha. Want waar we dachten in schattige indianen dorpjes terecht tekomen was het een en al motel en casino, of gewoon helemaal niks. Doorrijden dus maar weer, maar wat een weg. Tientallen kilometers zijn we helemaal allen op de route 66, met de ondergaande zon achter de bergen. We zijn stil, en dankbaar...