Maar goed, daar heb ik dus een paar nachtjes over moeten slapen maar nu kon het de pret niet meer drukken. En lol hebben we gehad. Ik bedoel, wat is er leuker dan je mannelijke collega's zich in een ieniemienie panty zien wurgen die net tot hun knieeen komt (weten ze eindelijk is hoe dat voelt! enne, de foto's zal ik maar achterwege laten haha) waarna je een mooi rood kleurtje op hun lippen mag smeren, heerlijk :-). Maargoed, uiteindelijk moest ook ik aan dat kleurtje geloven en konden we op pad.
En het pad ging richting Feyenoord waar de boefjes van Rotterdam zich verzameld hadden. Bij de deur werden we ontvangen door een man die ons nog even moest vertellen wat een zooitje ongeregeld we waren alvorens ons binnen te laten. Ach ja, kon niet anders zeggen dan dat hij gelijk had... En eenmaal binnen werd het er niet geregelder op :-). Gelukkig kende de kids wat liedjes, wij wat dansjes en had Sint wat woordjes paraat. Een beetje jammer dat de meeste papa's al op vierjarige leeftijd hadden meegedeeld dat wij verklede meesters en juffen waren, dat ik de jongens moest fouileren om het uitdelen van dubbele (met als gevolg voor anderen geen) kadootjes te voorkomen en dat piet Bulent werd medegedeeld dat hij een Turk was. De blije gezichtjes en spontane knuffels bij het weggaan maakten alles goed, de pepernoten die ze keihard naar ons teruggooiden daargelaten...
Terug richting kantoor zou piet Lars Lars niet zijn als hij niet met -5 het dak van zijn dikke audi opengooide, de muziek hard zette en al swingend met zijn drie medepieten na een rondje coolsingel in de kroeg belandde. Dus zetten we in afgeslankt gezelschap nog even het kantoor op stelten door onze zakken is even goed te legen daar waarna we weer schoongewassen (babydouchespul = tip van de dag) op huis aan konden.
En thuis, nou ja, bij Wilko dan, was het vrijdag ook feest. Na heel wat stress de afgelopen weken met het verzamelen en inpakken van kadootjes met als toppunt een oneindige beyblade jacht die toch echt in alle winkels was uitverkocht en op de dag zelf met iedereen door dikke files ophalen, naar de tandarts brengen en van eten voorzien werd er rond een uurtje of zeven door piet Carola (nogmaals thanks babe!) op de deur geklopt en waren de kids niet meer te houden. Carool wurmde zich met een grote glimlach en hulp van een heleboel pepernoten door alle vragen waarvan ze de antwoorden slechts kon gissen heen en vonden de jongens dat het toch echt tijd was voor kadootjes.
Jonathan wierp zich op als meester van de zakken en binnen 5 minuten, nou ja, Juultje liep lichtelijk achter en snapte niet goed wat hij nu toch met die pakjes moest doen, waren alle kadootjes uitgepakt en kon piet Carola aan de wijn, wat natuurlijk ook weer uitgelegd moest worden :-). Eenmaal uitgeteld op bed waren vergezeld met een grote glimlach en een diepe zucht Julians laatste woorden 'Piet gekroeld...'. Missie geslaagd! En wij konden ons op gaan maken voor de zware nacht van morgen.
Want na het inslaan van de laatste boodschappen (je wilt niet weten hoeveel wijn, bier en rum we naar binnen hebben gesleept) kon mn twee-dagen-voor-mn-verjaardagsfeestje beginnen. Vrienden, familie en collega's zorgden wederom voor een onvergetelijke avond tot in de vroege (lees half acht!) uurtjes. Zo fijn om iedereen om je heen te hebben en te zien genieten. De van mandy en carool gekregen djembe zorgde samen met de gitaar en onze (ahum) zangkunsten voor een knaller van een jamsessie als afsluiting, geef mij nog maar zo'n avondje of 110!
Gisteren op mn verjaardag zelf met de familie van Wilko, een superkado (we gaan naar Barcelona!!!) van hem en een heleboel lieve berichten via facebook en sms het feestje goed afgesloten. Mn gevoel was echter wel wat onbestemd (mij niet gek voor zulk soort dagen haha). Zo bizar om te beseffen hoe mn leven in zo'n korte tijd zo'n mega wending heeft gemaakt. Waar ik al zoveel jaren mn eigen leventje leef in gezelschap van vrienden, familie en een hele hoop werk deel ik dat leven, de verantwoordelijkheid, alles ineens met een (fantastische!) man en drie (fantastische!) kinderen...
Nooit gemist (dacht ik...), nooit verwacht en toch gekregen. Zorgen zijn niet meer van mij, ik mag ze delen, net als zoveel liefde en geluk. Maar dat moet wel even indalen en gek genoeg was dat gister, op mn verjaardag met een onbestemd gevoel. Maar dan mag ik op zo'n ochtend als deze de wondere witte wereld aanschouwen met de wetenschap van zoveel moois in het verschiet, mn hart maakt een sprongetje, en wachten kan ik niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten