Feest, feest, feest en... bezinning

Voor het eerst in jaren heeft die goeie ouwe sint weer is echt rekening met me gehouden. Ik mocht hem namelijk niet alleen vergezellen als 1 van zijn pietermannen in de vrouwelijke vorm, hij zou ook nog 1 van zijn pietermannen, wederom in de vrouwelijke vorm langssturen om de (uiteraard door ons gekochte, maar ja, je kan niet alles wensen) kadootjes voor de jongens te brengen. Nou moet ik zeggen, dat ik ook wel wat vriendelijkheid verwachtte van die ouwe, nadat ie me vorige week op poterdorie bijna 31-jarige leeftijd als een klein kind geweldig op mn kop had gegeven...

Maar goed, daar heb ik dus een paar nachtjes over moeten slapen maar nu kon het de pret niet meer drukken. En lol hebben we gehad. Ik bedoel, wat is er leuker dan je mannelijke collega's zich in een ieniemienie panty zien wurgen die net tot hun knieeen komt (weten ze eindelijk is hoe dat voelt! enne, de foto's zal ik maar achterwege laten haha) waarna je een mooi rood kleurtje op hun lippen mag smeren, heerlijk :-). Maargoed, uiteindelijk moest ook ik aan dat kleurtje geloven en konden we op pad.





En het pad ging richting Feyenoord waar de boefjes van Rotterdam zich verzameld hadden. Bij de deur werden we ontvangen door een man die ons nog even moest vertellen wat een zooitje ongeregeld we waren alvorens ons binnen te laten. Ach ja, kon niet anders zeggen dan dat hij gelijk had... En eenmaal binnen werd het er niet geregelder op :-). Gelukkig kende de kids wat liedjes, wij wat dansjes en had Sint wat woordjes paraat. Een beetje jammer dat de meeste papa's al op vierjarige leeftijd hadden meegedeeld dat wij verklede meesters en juffen waren, dat ik de jongens moest fouileren om het uitdelen van dubbele (met als gevolg voor anderen geen) kadootjes te voorkomen en dat piet Bulent werd medegedeeld dat hij een Turk was. De blije gezichtjes en spontane knuffels bij het weggaan maakten alles goed, de pepernoten die ze keihard naar ons teruggooiden daargelaten...





Terug richting kantoor zou piet Lars Lars niet zijn als hij niet met -5 het dak van zijn dikke audi opengooide, de muziek hard zette en al swingend met zijn drie medepieten na een rondje coolsingel in de kroeg belandde. Dus zetten we in afgeslankt gezelschap nog even het kantoor op stelten door onze zakken is even goed te legen daar waarna we weer schoongewassen (babydouchespul = tip van de dag) op huis aan konden.

En thuis, nou ja, bij Wilko dan, was het vrijdag ook feest. Na heel wat stress de afgelopen weken met het verzamelen en inpakken van kadootjes met als toppunt een oneindige beyblade jacht die toch echt in alle winkels was uitverkocht en op de dag zelf met iedereen door dikke files ophalen, naar de tandarts brengen en van eten voorzien werd er rond een uurtje of zeven door piet Carola (nogmaals thanks babe!) op de deur geklopt en waren de kids niet meer te houden. Carool wurmde zich met een grote glimlach en hulp van een heleboel pepernoten door alle vragen waarvan ze de antwoorden slechts kon gissen heen en vonden de jongens dat het toch echt tijd was voor kadootjes.





Jonathan wierp zich op als meester van de zakken en binnen 5 minuten, nou ja, Juultje liep lichtelijk achter en snapte niet goed wat hij nu toch met die pakjes moest doen, waren alle kadootjes uitgepakt en kon piet Carola aan de wijn, wat natuurlijk ook weer uitgelegd moest worden :-). Eenmaal uitgeteld op bed waren vergezeld met een grote glimlach en een diepe zucht Julians laatste woorden 'Piet gekroeld...'. Missie geslaagd! En wij konden ons op gaan maken voor de zware nacht van morgen.

Want na het inslaan van de laatste boodschappen (je wilt niet weten hoeveel wijn, bier en rum we naar binnen hebben gesleept) kon mn twee-dagen-voor-mn-verjaardagsfeestje beginnen. Vrienden, familie en collega's zorgden wederom voor een onvergetelijke avond tot in de vroege (lees half acht!) uurtjes. Zo fijn om iedereen om je heen te hebben en te zien genieten. De van mandy en carool gekregen djembe zorgde samen met de gitaar en onze (ahum) zangkunsten voor een knaller van een jamsessie als afsluiting, geef mij nog maar zo'n avondje of 110!





Gisteren op mn verjaardag zelf met de familie van Wilko, een superkado (we gaan naar Barcelona!!!) van hem en een heleboel lieve berichten via facebook en sms het feestje goed afgesloten. Mn gevoel was echter wel wat onbestemd (mij niet gek voor zulk soort dagen haha). Zo bizar om te beseffen hoe mn leven in zo'n korte tijd zo'n mega wending heeft gemaakt. Waar ik al zoveel jaren mn eigen leventje leef in gezelschap van vrienden, familie en een hele hoop werk deel ik dat leven, de verantwoordelijkheid, alles ineens met een (fantastische!) man en drie (fantastische!) kinderen...

Nooit gemist (dacht ik...), nooit verwacht en toch gekregen. Zorgen zijn niet meer van mij, ik mag ze delen, net als zoveel liefde en geluk. Maar dat moet wel even indalen en gek genoeg was dat gister, op mn verjaardag met een onbestemd gevoel. Maar dan mag ik op zo'n ochtend als deze de wondere witte wereld aanschouwen met de wetenschap van zoveel moois in het verschiet, mn hart maakt een sprongetje, en wachten kan ik niet...

Op mn kop van Sinterklaas...

Pa had net als elk jaar weer een paar sinterklaastochtjes op zijn stoomboot, de Dockyard 9, omgetoverd tot Pakjesboot 9, met slingers, kado's en al. Een paar jaar geleden had ik al eens zo'n tochtje mee mogen maken, dolle pret met sint en ca 25 maffe pieten. Vandaar dat ik niet kon wachten toen pa ons en de jongens vroeg om mee te varen. Ik bedoel, voor die gasten kon er niets spannenders bestaan dan de intocht vanaf de boot mee te maken, maar ook ik stond te trappelen. Dus zwemvesten aanschaffen en gaan met die banaan, eh, boot.

Toen Sinterklaas aan boord kwam hadden we al een lekker tochtje achter de rug. We zaten nog op het voordek en toen de boel compleet was (echt een piet of 30) besloten we een kijkje te gaan nemen op het achterdek. Als eerste kwamen we Sinterklaas tegen, die Ruben nog wel een handje wilde geven maar kleine Juul links liet liggen 'omdat die al een handje had gehad', nepsint! Vervolgens werd de weg al snel versperd door een dame van de organisatie met de mededeling dat er nog wat schminkwerk gedaan moest worden en dat ik de kinderdroom toch niet op zo'n jonge leeftijd al in rook op wilde laten gaan... Ok, ok, we hadden geduld maar na een tijdje waren ze toch echt wel uitgeschminkt en was het geduld ook echt op.

Dus ik samen met Jonathan vol verwachting op naar de pietenpret totdat me wederom de weg werd versperd en ditmaal door niemand minder dan Sinterklaas himself welke me een uitbrander gaf die niets in de afgelopen 15 jaar kan toppen. De goeie man liet me in niet mis te verstane woorden weten dat HIJ de boot had gehuurd en dat HIJ niet gediend was van kinderen aan boord. Als HIJ dat had geweten... HIJ en ZIJN pieten moesten namelijk nog een peukie roken en hadden helemaal geen zin! om al in hun rol te zitten. Nu het feit eenmaal zo was wilde HIJ met zijn hand over zijn hart strijken en de jongens een handje geven maar dat had HIJ al gedaan dus moesten we nu maar met zn allen oprotten naar het voordek en HEM vooral niet meer lastig vallen want anders.... Beduusd keek ik naar hem op en in plaats van hem te vertellen in het vervolg drie keer na te denken alvorens zo'n pak aan te trekken en hem vervolgens een knietje overboord te geven kon ik nog net voorkomen de woorden 'Ja Sinterklaas' uit te spreken door me snel uit de voeten te maken.

S'avonds in bed liet ik de dag nog eens passeren en was ik blij dat de jongens hier niets van mee hadden gekregen. Zij hadden een onvergetelijke ervaring opgedaan met als afsluiter 500 wachtende en joelende kinderen op de kant die ze konden aanschouwen vanaf de boot van sinterklaas. En ook voor mij was de ervaring onvergetelijk, bijna 31 en voor het eerst (en hoe!) op mn kop gekregen van Sinterklaas...

Signing back in again...

En dat is behoorlijk lastig hier kan ik vertellen.... Maar goed, voor 10 dollar mag ik wel 24 uur lang internetten, en dat had ik ff nodig want ik moest na de afgelopen dagen hier een beslissing nemen...

De tweede avond in Cardiff was erg leuk. Hier en daar een drankje gedaan en wat gegeten en aldaar leuke mensen tegengekomen voor een kleine sight seeing trip of gewoon wat gezelschap. De volgende dag zon twee uur met de bus naar een regenachtig Porthcawl, een leuk plaatsje aan de kust. Na aankomst moest ik nog even wachten met inchecken dus besloot ik dat ik hier dan maar de noodzakelijke fish en chips moest nuttigen. Verkeerde tentje uitgezocht want het droop beide van het vet en was niet te eten maar de zon was inmiddels opgekomen dus was het alsnog genieten.

Vervolgens ingecheckt en een wandeling langs de kust gemaakt, echt mooi, rotsen, strand en ruige golven. Dit smaakte naar meer voor de volgende dag, maar dan de andere kant op. Eenmaal terug neergeploft op een terasje en van babbels, tips en tricks voorzien van de (oudere....) locals. Gezien het plaatsje na 6 uur uitgestorven leek besloot ik wat te eten in het hotel en vroeg naar bed te gaan, niet dus.... De hotel bar bleek ook de plaatselijke favoriete pub te zijn en stroomde al gauw vol. Mensen deden erg hun best me te betrekken, de dames vroegen me bij hun aan te schuiven en de (wederom oudere mannen) stonden in de rij om me een drankje aan te bieden. Maar toch, het voelde niet lekker, ik wilde gewoon lekker met mezelf zijn en een beetje rust, dus vertrok ik met een vriendelijke glimlach naar bed.

En op dat bed heb ik uren weg liggen dreuenen op de keiharde karaoke (ja echt waar...) muziek van beneden. En toen het eindelijk stil was en ik enigszins de slaap kon vatten werd ik opgeschrikt door wat late thuiskomers die het noodzakelijk vonden schreeuwend door de gangen te gaan en op alle deuren te kloppen, midden in de nacht (wordt ik nou oud of heb ik gewoon manieren???)

Vanmorgen besloten dat nog een nacht daar niet echt ging werken en ondanks dat ik al voor 2 nachten had betaald toch verder gegaan naar Swansea, 1na grootste plaats hier in wales maar toch erg lastig om een slaapplekkie te vinden, en niet goedkoop ook.... En dus ook maar internet betaald om te bekijken waar ik heen ga. Ben nu zo'n drie uur verder en de uitkomst is bekend, ik kom namelijk lekker naar huis....

Accomodatie is moeilijk te vinden, en als je dan al iets vind stelt het je teleur of is het duur. Het weer laat behoorlijk te wensen over en het belangrijkste, ik voel me gewoon ook hier niet lekker in mn vel. Ik had gehoopt dat een verandering van omgeving een verandering van gedachten kan veroorzaken maar ik voel me hier zo mogelijk nog minder dan thuis, terwijl er elke dag wel een hoop geld doorheen gaat.

En dus heb ik een ticket geboekt. Ook vliegen zag ik tegenop dus ga ik morgen avond lekker met de boot terug naar huis om zondag ochtend weer thuis te zijn. Tis jammer, ik heb het geprobeerd en het heeft me niet gebracht wat ik verwachtte. Gek genoeg heeft het me wel iets geleerd over mijn gevoel, dat ik daar dus echt gewoon naar moet luisteren ondanks dat coach & co wat anders zeggen....

Straks thuis gaan we de strijd gewoon weer verder aan, maar dan wel met jullie in de buurt, en dat voelt een stuk beter!

Cardiff - de eerste indrukken

Gezien ik in het hotel geen wifi had, zat ik vanmorgen na een hele lange nacht (van 8 tot 9!!!) in een gezien de lage prijs redelijk hotel aan een lowfat latte in de starbucks. Niet alleen omdat de koffie gewoon onvergelijkbaar is maar ook omdat ik hoopte hier wifi aan te treffen, niet dus.... Dan maar met pen en papier zoals het een echte schrijver betaamt maar weliswaar in de hoop later alsnog een internet cafe aan te treffen.

Wat dat betreft lopen ze hier wel wat achter... Verder zijn ze erg vriendelijk en laten je verder zoals ik gehoopt had na een vriendelijk woord lekker met rust. Ook het weer is zoals ik verwacht had. Regen wisselt zich af met zon, tis niet te koud, gewoon helemaal goed dus.

Na de koffie en een engels ontbijt, moest het toch een keer proberen maar kwam niet verder dan de toast, het ei en wat van de ladingen vette bacon, heb ik een lange wandeling langs cardiff bay gemaakt. Twas leuk om te zien en fijn om te wandelen maar ik vind het fijn dat ik morgen de 'hoofdstad' verlaat om naar het veel rustigere Porthcawl te vertrekken en daar heerlijk van de ruige kust te gaan genieten.

Ik sta nu in de bieb op hoog niveau te tikken (mocht slechts een half uurtje, maar wel gratis), grappig. Voel me een stuk beter vandaag en hoewel ik jullie wel mis hou ik het vooralsnog aardig uit met mezelf :-).

Moet afronden, de tijd is op (en mn voeten kunnen ook wel wat rust gebruiken na die lange wandeling).

Veel liefs & tot snel!

Wales.... Daar zijn we dan, gistermiddag een uurtje of twee

Het lijkt maar zon klein stukje maar nu ik eindelijk ben aangekomen op de plaats van bestemming en heel stout om 2 uur smiddags (thuis is het al drie uur dus dat scheelt en hey tis altijd wel ergens ter wereld 5 o'clock :-)) aan een welverdiend biertje zit.

Vannacht helemaal niet geslapen, die voel je wel moet ik zeggen. Wakkerhoud gezelschap gehad van de meiden tot een uurtje of 12 en vervolgens maar rustig begonnen met inpakken. Lastig als je wisselvallig weer tegemoed gaat, dat past gewoon niet bij en vooral in een rugzak...

Nog even douchen en uiteindelijk toch nog haasten om om half vier richting station te vertrekken. Waar ik gelijk gecontronteerd wordt met het feit dat deze wandeling op dit tijdstip echt dood en dood eng is. Een vage en onverwachte confrontatie omdat ik toch wel vaker door nachtelijk Rotterdam heen wandel, zij het dan in iets minder nuchtere toestand, in het weekend en over het algemeen ook niet alleen. Bagage of niet, ik heb 2x zo snel gelopen langs de uitgestorven gebouwen en stille straten gevuld met een sporadische auto of maffe Rotterdammer (tuurlijk moet die je om half 4 snachts op zn gemakkie ff vragen of alles goed is)

Ook op schiphol kan het contrast niet groter zijn vergeleken met andere vakanties. Ook al wist ik toen ook niet wat er te gebeuren stond, het was altijd blijde verwachting, ik kon nooit wachten om dat vliegtuig in te stappen, nog minder om er weer uit te stappen en kan kon en ging de pret beginne. Vanmorgen kon ik mij echter amper bedwingen om de eerste de beste trein terug te nemen naar creepy centraal. Want dit is geen welverdiende werk-break die me goed gaat doen, maar eerder een opdracht van coach & co en bijna een wanhoopsdaad om die steeds meer neerwaarts draaiende spieraal te doorbreken.

In plaats van blijde verwachting voel ik angst. Om alleen te zijn, om alleen op een vreemde plek te zijn, om alleen met mijn gevoel te zijn en daadwerkelijk te voelen. Maar juist dat laatste duwt me toch dat vliegtuig in. Want hoe eng ook, dat is juist de bedoeling, na al die jaren en er niet voor weglopen maar het voelen. Iets waarvan ik denk dat ik dat hier in rustig Wales met zijn stemmingswisselingen qua weer, de ruige zee, de cliffen, de bergen, het groen en het mysterie kan vinden.

En na een drukke tocht door Londen die me 2x zoveel heeft gekost als het treinkaartje naar Cardiff zit ik in het spontaan tegenaangelopen Hard Rock cafe te schrijven totdat ik me zo kan inchecken. Wat me te wachten staat weet ik nog steeds niet, dat het anders dan anders wordt is duidelijk, maar ik ben blij dat ik het vliegtuig ben ingestapt (en nog 10 keer blijer dat ik er na 40 min weer uitmocht.

Dilemma's, dilemma's

Vakantie is nodig, heel erg hard nodig... Na de ultieme ontspanning in Thailand en wat korte tussenstops in Frankrijk en Texel was het verder toch wel bijna een jaar keihard werken. Niet voor niets natuurlijk want de inspanning was het voor mij en 2organize hardstikke waard maar om deze prestatie wederom neer te kunnen zetten in 2010 moet ik er toch echt ff uit (ik kan nl geen boe of bah meer zeggen...)

Maar ja, er uit is ding 1, waarheen is ding 2, en geloof mij, ding 2 is lastig. Ergens eind vorig jaar ontstond het idee met de kitemates naar brazilie te gaan. Fantastisch, 2 weken kiten en terugkomen en eindelijk kunnen zeggen dat je het kan haha, maar ja, aan de andere kant wil ik ook iets meer dan kiten, nl ontdekken en dat gaat daar niet gebeuren, zal ik er dan toch weer in mn 1tje vandoor gaan??? dilemma dus...

Dit eerste dilemma werd spontaan voor mij opgelost, Joel ging namelijk een huis kopen en kon dus niet meer naar Brazilie en de rest ging langer maar verspreid. Problem solved, maar wat nu? Dilemma 2 dus. Op de nieuwe planning: een kitetrip met een heel cluppie naar Egypte, in mei. Wederom fantastisch en wederom daar gaat mn ontdekken. Daarnaast, mei is ver, ik heb nu een break nodig...

Lastig dus (ook al is het een luxe probleem ;-)) maar na maandenlang pingpongen in mn kop was ik er toch echt (bijna) uit. Wat het gaat worden lees je in mn nieuwe blog want ja, deze bestemming verdient er 1!